Het begon allemaal donderdag 8 december, toen de zondagschoolleiders uit de campo arriveerden. Eigenlijk begon het al weken ervoor, met het klaarmaken van de kerstpakketten voor de kinderen. Maar donderdag tot zaterdag waren de leiders er, om allerlei knutselwerkjes, verhaaltjes en een toneelstuk te leren van de directrice van mijn school, Alicia. (Op de eerste foto kunt u een deel van de groep zien terwijl ze bezig zijn met hun knutselwerkjes). Alicia had net een operatie gehad en moest rusten van de dokter, dus kon ik haar helpende hand zijn. Vanaf haar bed gaf ze mij op wat ik moest doen en zo heb ik vrijdag de hele dag allerlei klusjes voor haar gedaan. Voelde me echt heel nuttig en een goede vrijwilligster! Het leukste van alles vond ik denk ik nog wel, dat de zondagschoolleiders na afloop van die drie dagen, hoewel ze van de campo zijn en zoals je in mijn derde of vierde blog kon lezen, elkaar alleen begroeten of gedag zeggen met een schouderklopje, mij toen ze weggingen allemaal een knuffel gaven en heel lief afscheid namen. Hoorde er echt een beetje bij, terwijl ik hen nog geen drie dagen kende. Heel mooi en leuk om te merken :)
Foto 2: Knippen vergt concentratie!
Foto 3: En zo gaan de kerstpakketten voor de kindjes mee!
Zaterdagmiddag gingen de zondagschoolleiders met al hun kerstpakketten weer naar hun huizen op de campo terug en kon ik mij klaarmaken (lees: zoveel mogelijk kleren in één rugtas stoppen) voor mijn reis naar Ecuador. Voor hen die denken dat ik hier lekker vakantie heb en reisjes mag maken naar Ecuador: you are wrong. De enige reden dat ik één nachtje in Ecuador heb geslapen is omdat ik het land uitmoest! Oke grapje, ik moest het land uit om er vervolgens weer in te komen, mét een nieuwe stempel in mijn paspoort voor 90 nachtjes meer in el Peru, oftwel; mijn visum verlengen.
Zaterdagavond ging mijn bus om half 11, ´s ochtends 7 uur kwamen we aan in Piura. Daar ik niet kan slapen in een bus was ik wel een beetje moe, maar we namen gelijk een taxi naar het kantoor van de bus naar Loja. Die was gesloten, vertelde een hele dronken man ons die voor het kantoor stond. Het is dat de hekken van het kantoor echt gesloten waren dat ik het geloofde, maar goed. Er reden dus geen bussen op zondag.
Met dezelfde taxi terug naar waar we uitgestapt waren, veels te veel betaald voor dat ritje van in totaal nog geen 10 minuten, om vervolgens 2.50 soles te betalen voor een uur in de bus naar Sullana. In Sullana aangekomen een mototaxi genomen naar een taxi´station´ en toen de taxi genoeg mensen had (lees: de stoel naast de chauffeur met 2 mensen gevuld, 3 mensen in de achterbak, 3 op de bank) op naar Macara, de grens met Ecuador. Als mensen hier een taxi nemen voor langere afstanden staan ze gewoon op de weg te wachten, en als er dan toevallig een taxi langskomt stappen ze daarin, zonder iets te zeggen. Wanneer ze er uit willen geven ze geld aan de taxichauffeur, deze stopt en de mensen gaan weer. Geen woord gesproken.
Dit gaat dus niet over de taxi of mototaxi´s in de stad, daar praten de mensen soms wel gewoon met de chauffeur. Maar daar zit je dan ook niet in met onbekende mensen.Ik was deze reis overigens niet alleen, maar met mijn collega en vriendin Juana (zie foto), die mijn ´bewaakster´ was voor deze reis. Ze komt van de kust en maakt dus vaker lange reizen, bovendien is het veel veiliger om samen te reizen. Ik vond het vooral gezelliger :)
Het duurde lang, in Macara, en het was warm om 12 uur ´s middags, maar we waren bij de grens aangekomen, finally! Het duurde zo lang doordat wij én een beetje blond waren (moest twee ik-ga-uit-Peru-stempels hebben, ééntje op mijn witte kaartje die ik had ingevuld in het vliegtuig naar Lima, én ééntje in mijn paspoort, maar had er maar één). Maar na een tijdje was het gelukt en wonder boven wonder kwam daar ineens een bus naar LOJA aan, waar wij heen moesten. Het rare was wel dat deze bus uit Piura kwam en er dus wél bussen op zondag reden vanuit Piura, we hadden dus makkelijk met deze meegekund, had een hoop ritjes in taxi´s, mototaxi´s en bussen gescheeld. 
Maarja, je kan niet alles hebben. Ook al kan ik niet slapen in een bus denk ik dat ik ´s nachts rijden toch prettiger vind dan overdag. Want 8 uur in een bus is gewoon best saai. We hadden wel weer een mooi uitzicht gelukkig :)
´s Avonds aangekomen in Loja, taxi naar een hotel genomen die Froukje in oktober al voor mij had uitgezocht (lief he) en eindelijk kon ik slapen in een bed!
Volgende morgen ontbeten in het hotel en even door het winkelcentrum van Loja gelopen. Een jurkje gekocht omdat ik iets uit Ecuador wilde hebben, maar een dag later zag ik hetzelfde jurkje in Chiclayo, Peru hangen, én nog goedkoper ook. Bleek dat het label van mijn jurkje zei: ´Made in Peru´. Maakt niet uit, als ik hem aanheb zal ik wel aan Ecuador denken hoor.
Pim, de oprichter van Helados Holanda hier in Peru en vriend van de familie Prakken, had mij verteld dat als ik in Loja was, ik echt een bus moest pakken naar Vilcabamba, een heel mooi plaatsje op 45 minuten afstand van Loja, met een dieren- en orchideëntuin. Daar we toch niets beters te doen hadden, besloten we daar heen te gaan. Zelfs de ticketverkoopster zei ons dat de reis 45 minuten zou zijn met de bus, het was in werkelijkheid bijna 2 uur. Maar dat mooie uitzicht deed het hem wel weer hoor.
Aangekomen in Vilcabamba snapte we écht niet waarom we erheen waren gegaan. Er was geen tuin voor dieren noch orchideën, het was een heel stil plaatsje met TEVEEL blanke mensen. Voelde me gewoon raar! Blijkbaar was het een soort vakantietrekplaats voor blanke backpackers en hippies die er graag permanent zouden willen blijven. In Ecuador betaal je met dollars en om die reden waren er genoeg Amerikanen, voor hen is Ecuador veel goedkoper dan de USA. Nadat mijn flesje water was afgepakt, of beter gezegd, uit mijn handen getrokken, door een verwarde man op blote voeten met een stok die hij telkens op de grond gooide om vervolgens tegen mensen te beginnen te schreeuwen, kwam er een Canadese man op ons af om ons te beschermen tegen ´het kwaad´ en vroeg of wij bij hem en nog een Australisch stel kwamen zitten in het restaurant waar we net gegeten hadden. We hadden daar toen ook al even met hen gepraat en het leken me, vergeleken met de hippies die er rond liepen, normale mensen, dus gingen we bij hen zitten en hebben we denk wel 2 uur gepraat over van alles en nog wat. Hierdoor was onze reis naar Vilcabamba nog best een leuk uitje geworden :)Hierna volgen in totaal 20 uur aan reizen in de bus, van Vilcabamba naar Loja naar Piura naar Chiclayo naar Cajamarca, waarvan de laatste busreis nog het mooiste was, door de woestijn. Maar hier zal ik jullie verder niet mee vervelen en dus rest mij alleen nog jullie een héél gezellige kersttijd te wensen en alle goeds en moois voor 2012. Oftewel: ¡Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo!
Tot volgend jaar!
