Kerstpakkettenweekend & Ecuador

Het begon allemaal donderdag 8 december, toen de zondagschoolleiders uit de campo arriveerden. Eigenlijk begon het al weken ervoor, met het klaarmaken van de kerstpakketten voor de kinderen. Maar donderdag tot zaterdag waren de leiders er, om allerlei knutselwerkjes, verhaaltjes en een toneelstuk te leren van de directrice van mijn school, Alicia. (Op de eerste foto kunt u een deel van de groep zien terwijl ze bezig zijn met hun knutselwerkjes). Alicia had net een operatie gehad en moest rusten van de dokter, dus kon ik haar helpende hand zijn. Vanaf haar bed gaf ze mij op wat ik moest doen en zo heb ik vrijdag de hele dag allerlei klusjes voor haar gedaan. Voelde me echt heel nuttig en een goede vrijwilligster!
Het leukste van alles vond ik denk ik nog wel, dat de zondagschoolleiders na afloop van die drie dagen, hoewel ze van de campo zijn en zoals je in mijn derde of vierde blog kon lezen, elkaar alleen begroeten of gedag zeggen met een schouderklopje, mij toen ze weggingen allemaal een knuffel gaven en heel lief afscheid namen. Hoorde er echt een beetje bij, terwijl ik hen nog geen drie dagen kende. Heel mooi en leuk om te merken :)



















Foto 2: Knippen vergt concentratie!
Foto 3: En zo gaan de kerstpakketten voor de kindjes mee!


Zaterdagmiddag gingen de zondagschoolleiders met al hun kerstpakketten weer naar hun huizen op de campo terug en kon ik mij klaarmaken (lees: zoveel mogelijk kleren in één rugtas stoppen) voor mijn reis naar Ecuador. Voor hen die denken dat ik hier lekker vakantie heb en reisjes mag maken naar Ecuador: you are wrong. De enige reden dat ik één nachtje in Ecuador heb geslapen is omdat ik het land uitmoest! Oke grapje, ik moest het land uit om er vervolgens weer in te komen, mét een nieuwe stempel in mijn paspoort voor 90 nachtjes meer in el Peru, oftwel; mijn visum verlengen.
Zaterdagavond ging mijn bus om half 11, ´s ochtends 7 uur kwamen we aan in Piura. Daar ik niet kan slapen in een bus was ik wel een beetje moe, maar we namen gelijk een taxi naar het kantoor van de bus naar Loja. Die was gesloten, vertelde een hele dronken man ons die voor het kantoor stond. Het is dat de hekken van het kantoor echt gesloten waren dat ik het geloofde, maar goed. Er reden dus geen bussen op zondag.
Met dezelfde taxi terug naar waar we uitgestapt waren, veels te veel betaald voor dat ritje van in totaal nog geen 10 minuten, om vervolgens 2.50 soles te betalen voor een uur in de bus naar Sullana. In Sullana aangekomen een mototaxi genomen naar een taxi´station´ en toen de taxi genoeg mensen had (lees: de stoel naast de chauffeur met 2 mensen gevuld, 3 mensen in de achterbak, 3 op de bank) op naar Macara, de grens met Ecuador. Als mensen hier een taxi nemen voor langere afstanden staan ze gewoon op de weg te wachten, en als er dan toevallig een taxi langskomt stappen ze daarin, zonder iets te zeggen. Wanneer ze er uit willen geven ze geld aan de taxichauffeur, deze stopt en de mensen gaan weer. Geen woord gesproken. Dit gaat dus niet over de taxi of mototaxi´s in de stad, daar praten de mensen soms wel gewoon met de chauffeur. Maar daar zit je dan ook niet in met onbekende mensen.
Ik was deze reis overigens niet alleen, maar met mijn collega en vriendin Juana (zie foto), die mijn ´bewaakster´ was voor deze reis. Ze komt van de kust en maakt dus vaker lange reizen, bovendien is het veel veiliger om samen te reizen. Ik vond het vooral gezelliger :)


Het duurde lang, in Macara, en het was warm om 12 uur ´s middags, maar we waren bij de grens aangekomen, finally! Het duurde zo lang doordat wij én een beetje blond waren (moest twee ik-ga-uit-Peru-stempels hebben, ééntje op mijn witte kaartje die ik had ingevuld in het vliegtuig naar Lima, én ééntje in mijn paspoort, maar had er maar één). Maar na een tijdje was het gelukt en wonder boven wonder kwam daar ineens een bus naar LOJA aan, waar wij heen moesten. Het rare was wel dat deze bus uit Piura kwam en er dus wél bussen op zondag reden vanuit Piura, we hadden dus makkelijk met deze meegekund, had een hoop ritjes in taxi´s, mototaxi´s en bussen gescheeld.
Maarja, je kan niet alles hebben.
Ook al kan ik niet slapen in een bus denk ik dat ik ´s nachts rijden toch prettiger vind dan overdag. Want 8 uur in een bus is gewoon best saai. We hadden wel weer een mooi uitzicht gelukkig :)

´s Avonds aangekomen in Loja, taxi naar een hotel genomen die Froukje in oktober al voor mij had uitgezocht (lief he) en eindelijk kon ik slapen in een bed!
Volgende morgen ontbeten in het hotel en even door het winkelcentrum van Loja gelopen. Een jurkje gekocht omdat ik iets uit Ecuador wilde hebben, maar een dag later zag ik hetzelfde jurkje in Chiclayo, Peru hangen, én nog goedkoper ook. Bleek dat het label van mijn jurkje zei: ´Made in Peru´. Maakt niet uit, als ik hem aanheb zal ik wel aan Ecuador denken hoor.
Pim, de oprichter van Helados Holanda hier in Peru en vriend van de familie Prakken, had mij verteld dat als ik in Loja was, ik echt een bus moest pakken naar Vilcabamba, een heel mooi plaatsje op 45 minuten afstand van Loja, met een dieren- en orchideëntuin. Daar we toch niets beters te doen hadden, besloten we daar heen te gaan. Zelfs de ticketverkoopster zei ons dat de reis 45 minuten zou zijn met de bus, het was in werkelijkheid bijna 2 uur. Maar dat mooie uitzicht deed het hem wel weer hoor.
Aangekomen in Vilcabamba snapte we écht niet waarom we erheen waren gegaan. Er was geen tuin voor dieren noch orchideën, het was een heel stil plaatsje met TEVEEL blanke mensen. Voelde me gewoon raar! Blijkbaar was het een soort vakantietrekplaats voor blanke backpackers en hippies die er graag permanent zouden willen blijven. In Ecuador betaal je met dollars en om die reden waren er genoeg Amerikanen, voor hen is Ecuador veel goedkoper dan de USA. Nadat mijn flesje water was afgepakt, of beter gezegd, uit mijn handen getrokken, door een verwarde man op blote voeten met een stok die hij telkens op de grond gooide om vervolgens tegen mensen te beginnen te schreeuwen, kwam er een Canadese man op ons af om ons te beschermen tegen ´het kwaad´ en vroeg of wij bij hem en nog een Australisch stel kwamen zitten in het restaurant waar we net gegeten hadden. We hadden daar toen ook al even met hen gepraat en het leken me, vergeleken met de hippies die er rond liepen, normale mensen, dus gingen we bij hen zitten en hebben we denk wel 2 uur gepraat over van alles en nog wat. Hierdoor was onze reis naar Vilcabamba nog best een leuk uitje geworden :)

Hierna volgen in totaal 20 uur aan reizen in de bus, van Vilcabamba naar Loja naar Piura naar Chiclayo naar Cajamarca, waarvan de laatste busreis nog het mooiste was, door de woestijn. Maar hier zal ik jullie verder niet mee vervelen en dus rest mij alleen nog jullie een héél gezellige kersttijd te wensen en alle goeds en moois voor 2012. Oftewel: ¡Feliz Navidad y Próspero Año Nuevo!
Tot volgend jaar!

Woman-only weekend @ la costa and my birthday(s) !

Het weekend van 12-13 november was er een vrouwenweekend voor vrouwen van verschillende Central Biblico's in Peru. Ik ga naar de kerk 'Central Biblico Cajamarca', maar er zijn er meerdere in het land en met 125 vrouwen die zich hadden opgegeven zaten we een weekend lang in het plaatsje Ucupe. Hier zeggen de mensen dat dit ' en la costa' is, dit betekent niet dat er ook daadwerkelijk een zee aan het plaatsje lag, maar wel overal zand op de straten en de temperatuur was ook heel wat hoger dan 'en la sierra' (de bergen), waar ik woon.
Ik had het genoegen om de twee nachten die er waren, door te mogen brengen naast een vrouw van 58 die ik niet kende voordat ik erheen ging en tijdens haar slaap het geweldige geluid van een knorrend dier voortbracht. Je kunt ook wel zeggen dat ze snurkte. Daar ze het op zaterdag niet geloofde toen ik het haar zei, heb ik zaterdag op zondagnacht, toen ik om 5 uur 's nachts wakker werd van het geknor, mijn telefoon gepakt en als bewijs voor de volgende dag met de functie 'spraakrecorder' een opname gemaakt van 48 seconden waarop duidelijk te horen is dat deze mevrouw weldegelijk geluid maakte in haar slaap. Nu gelooft ze me gelukkig wel.
Verder is het een hele aardig vrouw, zoals ik haar dat weekend heb leren kennen en heb ik veel mogen lachen met haar. Gelukkig maar :)
Overigens raad ik u allen aan, mocht u ooit een zelfde soort reis maken, ervoor te zorgen dat je 'anti-misselijkheid pilletjes' bij u hebt. Op vrijdagavond half 11 vertrokken we om vervolgens 4 uur van links naar rechts in je stoel te mogen worden geslingerd. Geen aanrader.

De bedoeling van het weekend was een bijeenkomst van vrouwen, meer te leren over bijvoorbeeld het zijn van een goede echtgenote en/of moeder (ja, dat weekend was helemaal voor mij!) door middel van bijbelstudies en diensten. Ik wist al van te voren dat de meerderheid van de vrouwen 40+ zou zijn, Marlene (ik noem haar ook wel mijn vervangingsmoeder, zie foto) had mij meegevraagd en het feit dat het 'aan de kust' was had mij overgehaald. Achteraf kan ik zeggen dat ik het erg naar mijn zin heb gehad, ben erachter gekomen dat je best kan lachen met de oma's, zoals ik ze noemde (probeer maar is met z'n vieren in een mototaxi te zitten waar je normaal met z'n tweeen in zit, (mijn benen bungelden buiten de mototaxi en de andere drie zaten ongeveer opelkaar)), heb weer lieve mensen ontmoet en mogen leren van de bijbelstudies.
Op zaterdagavond was er een 'Spa', dat wil zeggen dat alle vrouwen een massage, een gezichtsmasker, manicure en hoofdmassage kregen. Vermaakte me prima daar!
Overigens net als in Oxamarca met koud water gedoucht, maar aan de kust is dat echt veel minder erg, heb je niet het gevoel alsof je een brainfreeze krijgt wanneer je je haren wast. Aan de andere kant waardeer ik het over 4 maanden in NL waarschijnlijk énorm dat ik dan gewoon de douche aanzet en het water meteen warm is zonder dat ik eerst met stekkertjes moet vechten. Dat er überhaupt warm water uit de kraan komt in NL ga ik waarderen, en dat je dat water ook nog is kan drinken vind ik nu natuurlijk helemaal bijzonder. Gelukkig hebben Ger en Froukje een waterfilter gekocht, net nadat ik was gekomen, dus ik heb niets te klagen :)

Woensdag 16 november was Judith jarig, had een pyjama gekocht voor haar baby die in februari komt. 's Avonds was uit de echo gebleken dat ze een meisje krijgt en dat wilden Judith en Wilfredo allebei heel graag, dus ben heel blij voor ze :)
Donderdagavond had Judith mij meegevraagd naar haar 'kerngroep', hetzelfde als de huisgroepen van mijn kerk, waarin ook een bijbelstudie wordt gegeven. Na afloop stonden er twee taarten op de tafel dus ik dacht: zoho Judith wordt verwend! Nadat ik een kijkje ging nemen naar de oranje taarten met rood-wit gestreepte vlaggetjes erop (de vlag van Peru) zag ik dat op 1 taart Feliz Cumpleaños Judit' stond en op de ander 'Feliz Cumpleaños Paulina' ! Ze hadden dus voor mij ook een taart gemaakt! Vond ik echt superlief. De groep ging voor ons zingen en ons feliciteren en daarna was het tijd voor de fotosessie achter de tafel met taarten en cake e.d. De 'man' (ik zou eerder zeggen 'het mannetje', hij is echt 1.55 ofzo) die de taarten had gemaakt ging natuurlijk ook met Judith en mij op de foto, maar wel met een krukje, anders voelde die zich denk ik klein hihi.



Dat was dus dag 1 van het vieren van mijn verjaardag, dag twee begon vrijdagochtend om 11 uur, ik zou 'les' krijgen van Marlene maar toen ik op school kwam hadden heel veel kinderen allemaal kaarten voor mij gemaakt voor mijn verjaardag en daarna werd door alle kinderen en leraren van de school 'Feliz cumpleaños' gezongen voor mij en kreeg ik een hele grote chocoladetaart (zooooooo lekker was die!) en een tas als cadeautje van de school. Die kaarten staan nu, samen met de kaarten die ik uit NL voor mijn verjaardag had gekregen, op het tafeltje beneden en de taart.. daar is nog 1 stukje van over hihi.
Vrijdagavond gingen we naar Elsy toe met ook vrienden van de jeugdgroep en van J&W, om spelletjes te doen en om 12 uur een taart in mijn gezicht te duwen. Je moet alles een keer hebben meegemaakt niet? Dus...
Van Judith een shirt gekregen met 'Peru' erop, echt heel veel mensen in Cajamarca lopen met zo'n shirt, je hebt ze in allerlei verschillende kleuren en het is lekker nationalistisch maar ik vind 'm leuk :D
Zaterdag 's morgens met Judith naar een nederlands koffierestaurant geweest om te ontbijten en natuurlijk cappuchino te drinken, was gezellig en daarna naar huis gegaan om verrast te worden door hermana Melchora, de hulp van Ger en Froukje, die een hele maaltijd had bereid terwijl ze eigenlijk vrij was die dag.
Zij kan echt super lekker koken, vind het altijd heel leuk als zij er is, superlieve vrouw. En nou had ze dus gekookt voor mij (ook patatjes gebakken woehoe!) en gingen we samen met haar twee zoons en Judith eten :)
's Middags twee uur met mijn ouders geskyped en 's avonds naar de jeugd met de taart die ik had laten maken om uit te delen, (uitdelen op je verjaardag kennen ze hier eigenlijk niet maar ja, ik ben ook niet van hier hé) en na de jeugd met mij nieuw gemaakte vrienden uiteten geweest bij de chinees, lekkerrrrr!

Goed, dat waren dus mijn drie verjaardagen, kan een week leven op al dat eten van de afgelopen drie dagen haha. Maar zo is het wel bijzonder geworden voor mij :)

Bij deze wil ik Petra, mijn familie thuis, Lea, Vanja, Lisette en Lisette´s familie even in het zonnetje zetten omdat ik van hen een pakketje en/of kaartje heb ontvangen voor mijn verjaardag. Vind het echt superleuk om post te ontvangen vanuit Nederland, dankjulliewel!
Tot de volgende blog en vergeet niet dat op facebook veel meer foto's staan, voor hen die facebook hebben!

Visitar a Oxamarca

Donderdag 3 november begon mijn reis, om 5.30 ging het wekkertje af want de bus zou om 7 uur ´s vertrekken. In al mijn moeheid de deur van mijn kamer dichtgetrokken zonder de sleutel mee te nemen, waardoor ik het huis niet in kon. Gelukkig had ik mijn tas met eten de avond ervoor al gemaakt en kwamen Judith en Wilfredo om kwart over zes, om mij naar het busstation te brengen. Nadat ik afscheid van hen had genomen mocht ik 4 uur in een bus zitten (lees: 4 uur doorelkaar gerammeld worden) over weggetjes die ja, laten we maar zeggen, niet geasfalteerd waren. Gelukkig werd het uitzicht hoe dichter bij Celendin hoe beter, dus ik verveelde me niet.

Aangekomen in Celendin opgewacht door Hermano (=broer) Gilmer, waarmee ik vervolgens 2 uur in een combi ging reizen naar Oxamarca. Een combi is een soort minibusje waar je, als je wilt, met veeel mensen (lees 25) in kunt zitten en veel wordt gebruikt in de steden.

Het uitzicht onderweg was fantastisch. Ben echt verliefd op de bergen geworden hihi. Heb geprobeerd mooie foto´s te maken van de vallei die ik zag, maar vanuit een auto foto´s maken is zo makkelijk nog niet. Zeker niet op de weggetjes waar wij op reden. Maar ik ga eind november dezelfde reis maken, dus dan kan ik het nog een keer proberen.

Onderweg nog een moeder en haar twee kindjes ontmoet die ook in Oxamarca woonde, zij was er lerares op de school. Hele verhalen aangehoord van haar lieve zoontje over zijn favoriete bergen en dieren. Begreep niet alles, maar ´ja´ knikken is meestal een goede oplossing. Had in ieder geval leuk gezelschap, die twee uur. Voor zover het tweejarige dochtertje van de lerares wakker was, vond ze mijn haar nogal interessant om vast te houden, wat ik overigens niet begreep omdat ze, net als ik, blank was en lichtbruin haar had (ja mensen, ze bestaan! blanke mensen in de campo!).

Aangekomen in het dorpje Oxamarca om twee uur ´s middags, de comedor van Gilmer en Enedina was net afgelopen voor die dag en de vrouwen waren aan het schoonmaken. Comedor betekent eetkamer, een comedor van de organisatie Pan da Vida is een eetplaats voor arme kinderen. Gilmer en Enedina hebben een comedor in hun huis, maar omdat er iedere dag ruim negentig kinderen komen, zijn ze een nieuw gebouw aan het bouwen, omdat ze het tot nu toe in hun huis doen en dit te klein is voor zoveel kinderen.

Het uitzicht vanuit hun huis is echt geweldig, heb toen ik er aankwam gewoon eerst een hele tijd alleen maar met een big smile op m´n gezicht naar buiten gekeken, in de verte zie je het Amazonegebergte en het is zo groot en mooi en ja, weet nu al dat ik deze bergen heel erg ga missen als ik weer in de Lage Landen ben.



Op de bovenste verdieping fokken Gilmer en Enedina cavia´s. 75 stuks hebben ze er! Die avond moest ik er ook aan geloven en heb ik mijn eerste cavia gegeten. Met een dubbel gevoel at ik het op, het was echt heel erg lekker maar het eerste huisdier wat wij thuis ooit hadden was een cavia dus ja..

Uit mijn dabboek van zaterdag 5 november 2011, 20.46
Hermano Gilmer y Hermana Enedina hebben twee kinderen, José en Jelmy, van 16 en 9 jaar. Daarnet Jelmy´s haar gevlochten en toen ik merkte dat ze mijn haar heel leuk vond heb ik haar later die avond mijn haar laten vlechten, wat ze zo leuk vond dat ze het er eerst vijf keer uithaalde en opnieuw wilde doen voordat ze de vlecht echt liet zitten haha. Haar haar deed ik trouwens op de stoep voor hun huis toen hun poesje, Minino, voor de tweede keer in vijf minuten de groentetuin van de overburen in sprong en de boom in klom. Heldhaftig als ik dacht te zijn besloot ik ´m daar weg te halen, maar toen ik ´m uit de boom had en weer naar beneden wilde lopen, gleed ik uit, de berm in, waar een soort slootje was, dus mijn voeten, kont en stukjes van mijn shirtjes die ik aanhad waren nat van het modderige water. Was vast een een funniest home video waard geweest, ik ben maar wat blij dat niemand, behalve Gilmer en Jelmy dan, het hebben gezien. Wilde me daarna wel gelijk douchen maar had me al net gedoucht (met koud water mensen! er was wel warm maar daarvoor moest je een stekker naar beneden duwen en dat wist ik niet...) en mijn pyjama al aan. Was vandaag namelijk met de jeugd van de comedor olv Enedina op paseo (uitje, love that word!) geweest, naar de ruïnes van de mensen die vóór de Inca´s leefden. Met z´n 22en in één truck, met acht personen waar er vijf moesten zitten en 14 personen waar er geen moesten staan, in de achterbak, drie kwartier naar boven gereden over hele smalle weggetjes maar weer langs nog mooiere bergen. Heb echt veel foto´s genomen van de omgeving en veel gelopen door de bergen, van ruïne naar ruïne. Was heel gezellig toen we gingen eten en spelletjes gingen doen (ook dat spel presi presi van het jeugdleidersweekend en dit keer hebben de vrouwen wél overwonnen!). Dus dat was leuk!
Op de terugweg ook met de auto geweest, we zouden eigenlijk lopen maar er kwam een taxi langs (dit is heeel zeldzaam) en daar mocht ik met vier andere meisjes in zitten. Scheelde weer 2 uur lopen hihi.

Vanmorgen life meegemaakt: de geboorte van een kalfje! Hier zeggen ze dan dat de koe ´va a dar a luz´, hij gaat dus het licht geven aan het kalfje. Dit zeggen ze ook over zwangere vrouwen wanneer zij haar baby krijgt haha.
Was echt bijzonder om mee te maken, had het wel eens op tv gezien maar het is toch mooier in het echt. Het was de koe van mensen die achter Gilmer en Enedina wonen en Gilmer heeft ´m eruit gehaald. Hij is dus naast pastoor en een comedor hebbende, ook nog is dierenarts! Maar ik heb ook heel veel respect voor Enedina, echt een topvrouw is dat. Leidster van de comedor en de jeugd op zondag, hele lieve moeder en gastvrouw en ze zorgt eigenlijk praktisch voor iedereen die het nodig heeft, zonder tegenstribbelen. Voel me hier wel thuis, denet tijdens het avondeten ook weer gezellig met z´n vijfen gegeten, het is dat het licht uitvloog dat we maar naar bed gingen (na drie minuten deed hij het weer, maar goed). Ik ga hier trouwens echt veel eerder naar bed dan in Cajamarca of in NL, tussen acht en negen lig ik er gewoon in! Sta er echt verstelt van steeds, maar het is ook gewoon nodig. De mensen leven hier met het licht en dat komt hier al om 5 uur op dus ja, dan moet je ook optijd naar bed! Vind het wel iets hebben. Zou hier niet voor altijd kunnen wonen, daarvoor is het leven in de campo gewoon té anders dan in de stad, maar heb wel veel respect gekregen voor de mensen hier.

Nou, sindsdien niet meer in mijn dagboek geschreven maar er is wel veel gebeurd! Zondagochtend begon de kerkdienst om 7 uur omdat de mensen erna naar de markt gaan (welke dag moeten ze anders?) om hun spullen te (ver)kopen. Na daar door ieder willekeurige persoon te zijn aangestaard (het zien van een gringa is voor mensen van de campo nóg uitzonderlijker dan voor de mensen van de stad) mocht ik om 1 uur door 60 kínderen worden aangestaard, daar ik hen een toneelstuk ging leren voor kerst, de eigenlijke reden van mijn komst.
Jozef en Maria nemen hun rol gelukkig serieus, nou de herders en de drie wijzen nog en dan kan het misschien nog wel heel leuk worden als ze het met kerst gaan opvoeren. Over drie weekjes ga ik er weer heen om te helpen bij het toneelstuk. Hopelijk zijn de kinderen dan wat meer aan mij gewend en heb ik dus niet 120 (een mens heeft twee ogen) ogen op me gericht die me voor twee uur aanstaren, zou fijn zijn.

Neehoor, ik vond het leuk om te doen en vrijdag, toen de kinderen van de comedor kwamen om te eten, heb ik graag geholpen met het klaarmaken van het eten voor bijna honderd kinderen. Heb een hele leuke en mooie tijd gehad de afgelopen vijf dagen en ik kijk al uit naar eind november, als ik (de mensen van) Oxamarca weer mag bezoeken!

Een maand uit Holanda...

... en ik heb het nog steeds heel erg naar mijn zin. De kinderen op school zijn echt heel lief en ' mijn collega's' ook. Iedere ochtend word ik begroet door de kinderen met een knuffel terwijl ze schreeuwen: miss Paulinaaa!!! Echt heel leuk is dat iedere ochtend weer :)

De mensen in de kerk zijn heel vriendelijk en ik ga graag naar de jeugd op zaterdagavond. Ger en Froukje zijn de afgelopen maand als vervangingsouders voor mij geweest en zij hebben deze rol erg goed ingevuld, kan ik zeggen. Ook Judith, de dochter van Ger en Froukje, die, net als mijn zus, ook zwanger is, speelt de rol van vervangingszus erg goed en haar man, Wilfredo, is ook erg aardig. Kortom; over de mensen in mijn directe omgeving niets te klagen.

Maar natuurlijk zijn er hier ook dingen waarvan ik echt denk: O K D A N, doen jullie dat lekker zo?!!! Ik zal eens een paar voorbeelden noemen, op willekeurige volgorde.

- Vorige week maandag was Josué, het zoontje van de promotora van de school, jarig. Die ochtend was miss Marleny, de Engelse lerares, ziek. Ik zou eigenlijk met miss Meche meelopen maar daar de kinderen toch wel Engels moesten krijgen, mocht ik alleen voor de klas gaan staan bij 5th en 6th grade. Heb dus al echt ervaren hoe het is om voor de klas te staan en bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan alle leraren en leraressen van Stanislas College Westplantsoen te Delft die mij gehad hebben in de les, terwijl ik bezig was met mijn telefoon in plaats van het opgegeven werk. Ik weet nu hoe vervelend het is als kinderen met hun telefoon zitten te spelen en je hen vraagt of ze hun telefoon weg willen leggen en zij zeggen dat ze bezig zijn met hun werk, dan is dat gewoon gemeen naar de juf toe. Ik heb de meisjes in kwestie even duidelijk gemaakt hoe zeer ik het op prijs stelde dat ze tegen mij logen en sindsdien kijken ze me alle drie iedere dag poeslief aan. De rest van de kinderen op de school doen dat terwijl ze het menen, eerlijk waar, de meesten zijn echt schatjes, ze gedragen zich veel netter en zijn meer beleefd dan Nederlandse kinderen, dat moet toch wel gezegd worden.

Maar goed, Josué, de jarige dus, nadat ik had gevraagd of hij al iets had gekregen, vertelde hij dat hij 's morgens was begroet door zijn broer terwijl deze een ei over zijn hoofd splashte. (Leo en/of Frank, ik weet dat jullie mijn blog lezen met Google Translator, dus bij deze, dat is niet normaal!). Toen ik daar nogal geschokt op reageerde vertelde hij dat dat heel normaal was in Peru, het was een grap en traditie! Terwijl ik nog steeds geen ene logica kon vinden tussen het ' jarig zijn, verwend worden' en 'een ei op je hoofd gesplasht krijgen', vertelde ik dat dat in Nederland toch echt heel raar gevonden zou worden. Maar de klas vond het alles behalve raar, en ze vroegen of ze alsjeblieft ook een ei op het hoofd van Josué mochten gooien. Nadat ik die vraag aangehoord had en de leerlingen een blik gaf alsof ze toch wel van een andere planeet gekomen waren, kwam Josué naar me toe, op z'n knieen ging hij zitten, terwijl hij vroeg of zijn klasgenoten alsjeblieft een ei op zijn hoofd mochten gooien. Ik snapte het echt totáál niet, ik zou waarschijnlijk gaan huilen als kind zijnde wanneer iemand een ei op mijn hoofd gooide, en al helemaal op mijn eigen verjaardag. Heb het dan ook niet toegelaten, de kinderen waren erg teleurgesteld. Als troost vertelde ik dat ze het van mij best mochten doen, als ze dat zo graag wilden, maar niet waar ik bij was. Volgens mij konden ze daar wel mee leven.

- Dat was rare actie nummer 1. Een dag later, toen ik mijn moeder een kaartje wilde sturen voor haar verjaardag, werd ik ook verrast door de manier waarop dat hier gaat. Allereerst zou 'een brievenbus' hier in het uitvindingenboekje van Peru komen te staan. Brievenbussen hebben ze hier niet. Om een kaartje te versturen moet je altijd naar het postkantoor. Hoe je daar anderhalfuur over kunt doen, zal ik je nu vertellen:
Het lopen, of liever gezegd, het vinden (alles lijkt hier op elkaar aangezien het allemaal gelijkvormige blokken zijn met huizen) naar/van het postkantoor duurde heen 20 minuten en terug dan 15 minuten. Maar het langste was ik toch wel in het postkantoor zelf. Ik had een grote envelop (ja mama, voor een grote kaart heb je een grote envelop nodig hihi) die geen ' likrand' oid had, en ik daar dus met lijm heb dichtgeplakt. Toen ik daar aankwam legde de mevrouw achter de balie de envelop op de weegschaal, 125 gram woog hij. Nadat ze ging opzoeken op een lijst met heel veel landen welk nummer ze moest hebben voor Nederland, gaf ze mij een papier waarop ik even wat gegevens moest invullen. Mijn naam, mijn geboortedatum, de datum van die dag, erkenning dat ik niets gevaarlijks van plan was te transporteren, en last but not least, mijn paspoort nummer. Die had ik natuurlijk niet bij me, omdat ik niet wist dat ik die nodig zou hebben om een kaartje te versturen! Ik vroeg dan ook of het erg was dat ik die niet had. Ja, dat was erg. Froukje gebeld of ze boven op mijn kamer mijn paspoort wilde opzoeken om het nummer door te geven, 5 minuten later had ik het nummer en dacht ik er van af te zijn. Maar nee, de mevrouw achter de balie kon het nummer dat ze nodig had voor NL op de lijst met heel veel landen niet vinden, en besloot het met de computer te proberen. Een typcursus voor de mevrouw in kwestie was geen slecht idee geweest, maar, geduldig als ik was, bleef ik keurig staan wachten tot ik kon betalen. Nadat mevrouw het adres in NL had ingevoerd in de computer, was mijn naam aan de beurt. En daar raakte mijn geduld op. Het enige wat mevrouw hoefde te doen was ' Pauline Grim' OVER te typen van het blad waar ik het drie keer had op moeten schrijven. Maar dat was echt te veel gevraagd voor mevrouw. Verder dan 'Pa' kwam ze niet, want daarna werd het in plaats van een´u´ eerst een 'i', toen een 'e', toen een 'o', vervolgens een 'y' en nadat ik het toetsenbord van mevrouw had overgenomen kwam er eindelijk een 'u' te staan. Zo mevrouw, dat was moeilijk he! Een 'u' overtypen! De frustraties komen er weer uit als ik het schrijf. Ik bleef maar zeggen, 'nee mevrouw, er staat een 'u' ! Maar het mocht niet aankomen.
Nadat het typverhaal ook klaar was, begon het wegen opnieuw, en na de tijd dat de envelop op haar bureau had gelegen was het natuurlijk ook zwaarder geworden, heel logisch, en woog de envelop 170 gram. Ik had geen eens zin om er iets van te zeggen. Mijn vingerafdruk was uiteraard ook nog nodig om het document te bezegelen, ze wees duidelijk mijn linkerhand aan, maar nadat ik mijn linkerwijsvinger in de inkt had gestoken was het toch mijn rechterwijsvinger die ze nodig had. En dit alles kostte mij 38.70 soles, omgerekend 10 euro. Alsjeblieft mama, je kaartje, happy birthday! Stuur je er gauw nog een hoor!

Achteraf bleek dat mevrouw achter de balie mij zag en dacht, de envelop die zij wil sturen moet vast aangetekend zijn, zodat ze zeker weet dat hij aankomt! Als je hier iets aangetekend verstuurd, ben je juist minder zeker van de aankomst, omdat de controlleurs dan denken dat het iets heel belangrijks is, waarop ze de envelop openmaken en je dus niet weet of het wel allemaal aankomt. Het duurt zo'n twee weken voordat het is aangekomen, laten we hopen dat al de moeite niet voor niets is geweest :) Dit is dus waarschijnlijk de procedure voor een aangetekende brief en bij gewone post zou ´t helemaal niet zo moeilijk gaan... volgende keer beter hopen we maar.

- Iets anders wat ik hier totaal niet begrijp is het volgende. Een paar weken geleden is in het voetbalstadion van Lima een jongen van 8 meter hoog naar beneden gegooid, door, zoals wij hier zouden zeggen 'hooligans'. De jongen in kwestie kwam uit een rijke familie in Lima en dit nieuws werd daarom ook uitgebreid verteld. Het nieuws is hier niet, zoals in NL, zo kort en duidelijk mogelijk, omdat uitzendtijd geld kost en mensen er wel bij moeten blijven, maar ze laten hier graag de beelden die ze hebben twee, drie keer zien, en dan de laatste keer in slowmooootion, zodat de mensen thuis goed kunnen zieeeeeeen hoe het is gegaaaaaan. Van de val van de jongen zijn geen beelden, van alle camera's die in het stadion hingen, deed eentje het maar en die heeft dat net niet kunnen filmen. Maar van de mannen die zijn opgepakt als daders zijn wel beelden, je komt hier als dader met foto en volle naam gewoon op tv. Over schending van privacy gesproken.

Drie dagen na de dood van de jongen was hij eigenlijk jarig, en nu komt het, zijn familie en vrienden ging die verjaardag gewoon vieren! Gewoon zoals je een verjaardag viert! Ik snapte daar echt helemaal niets van en vond het eigenlijk ook niet echt kunnen. Voor de grap zei ik, op de 5e dag na de dood van de jongen, dat als ze nu weer beelden lieten zien van de verjaardagvierende familie en vrienden van de jongen, ik de tv in elkaar zou rammen. Waarop Froukje heel droog zei: 'Dan kunnen we een platte tv kopen op Pauline's kosten!', waarop Ger vroeg: 'Wat is een platte tv?' Ger houdt meer van boeken.

Het nieuws van vandaag gaat nog steeds over die moord, de daders zeggen dat hij gewoon zijn evenwicht verloor, maar ze hebben ook al geprobeerd om iemand om te kopen zodat hij zou zeggen dat hij de dader was. En dan te bedenken dat op diezelfde dag van de moord, op een staatsschool in het binnenland van Peru, 200 kinderen vergiftigd waren door besmet voedsel wat door de staat wordt verstrekt aan de scholen en er drie door stierven, en dat dat nieuws misschien een paar dagen in het nieuws is geweest, ongeveer 5 minuten per dag en altijd na het nieuws over de vermoorde jongen in Lima. Het eten wat ze op de school hadden gekregen was perongeluk in aanraking gekomen met rattengif in de opslag ervan.
Het kan allemaal.

Om nou Peru en zijn gewoontes helemaal belachelijk te maken schrijf ik dit natuurlijk ook niet. Wanneer Peruanen naar NL zouden komen zullen ze ook vast heel veel dingen die wij als volkomen normaal beschouwen, heel raar vinden en ook afkeuren. Ik moet er nog gewoon een beetje aan wennen. Als je op vakantie gaat naar een land, kan je natuurlijk zeggen dat je er geweest bent, je hebt alle toeristische dingen bekeken en veel foto's gemaakt. Maar als je eenmaal echt in een ander land woont, leer je ook wat de normen en waarden van de bevolking zijn. Dat was voor mij echt wel even wennen. Maar ik geloof ook wel dat dit een hele goede ervaring is, om, zoals Froukje ook zegt, als je thuis komt alle voorbijkomende situaties te kunnen relativeren (alles is relatief he broer;) ) en een kleine cultuurshock zal ik ook nog wel krijgen als ik in november en december Oxamarca en Sucre ga bezoeken, de campo dus.

Over de campo gesproken, vorige week was de conferentie die Ger en Froukje organiseren voor de kerkleiders van kerken in de campo. Met ongeveer 25 man kwamen ze, uit verschillende dorpjes in de omgeving van Celendin, om van maandagavond tot vrijdagmiddag te vergaderen, begeleid te worden en les te krijgen in leiderschap, het geven van bijbelstudies en het leren oplossen van problemen. Meer over de conferentie kunt u vinden op www.gerenfroukje.blogspot.com
Ik had al verteld dat mensen hier elkaar begroeten met een zoen op de wang. Froukje was wel van plan het me te vertellen, maar vergat het uiteindelijk: Mensen van de campo begroeten elkaar niet met een zoen op de wang, maar gewoon met een schouderklopje. Ze zijn wat meer verlegen en daarom is afstand houden iets meer gepast.

Pauline wist dat natuurlijk niet en dacht, wel opgevoed door de familie Prakken, bij de begroeting van de mannen iedereen gewoon een zoen op de wang te geven (het is meer wang tegen wang, het gaat om het idee). Nou, 'die zoenen' bleven dus ' hangen ' in de lucht want de mannen staken hun arm wel uit om mij te begroeten maar daar bleef het dan ook bij.
Maar een heel klein beetje awkward voor mij (lees dat aub als een sarcastische opmerking) en heel raar voor de mensen van de campo.
Weer een ervaring rijker, zullen we maar zeggen!

De conferentie duurde dus een midweek en ik heb Judith geholpen als assistente tijdens activiteiten, maar ik was vooral in de keuken, Melchora en Sandra aan het helpen met koken en serveren. Vond ik erg leuk om te doen! Koken voor in totaal 30 mensen is toch wel wat anders dan voor zes, heb nog meer respect gekregen voor Melchora, uiteindelijk deed zij het echte kookwerk en het eten was heerlijk, de hele week!

Die dag erna, zaterdagochtend 6.15 opstaan, om 2 uur te rijden en een halfuur te lopen door de bergen naar de zondagsschool van het dorpje San Lucas. Hele mooie rit, hou echt heel veel van de bergen (werd daarom ook een beetje boos toen we langs de mijnen reden en ik zag hoe zij de bergen kaal maakten) en heb veel mooie foto's kunnen nemen. Als je/u die wilt zien, kijk dan alstublieft even op mijn facebook pagina, daar staan er een aantal op.
In San Lucas gingen we een film over het leven van Jezus laten zien, voor kinderen. Die kinderen moeten vaak een uur of meer lopen om naar school of de zondagsschool te kunnen komen, daar heb ik erg veel respect voor.
Ze waren heel dankbaar voor het eten en de film, mooi om te zien!
Voor een betere beschrijving + foto´s raad ik u allen aan om vooral op de volgende link te klikken: http://judithprakken.blogspot.com/2011/10/film-draaien-in-een-hele-uitdaging.html

Het is nu inmiddels donderdag en mijn week meelopen met de Engelse lerares miss Meche is dus afgelopen, morgenochtend vroeg met Froukje mee naar markt. Na twee weken school ben ik dus wel zeker van mijn besluit dat ik vanaf volgende week met miss Marleny mee wil lopen. Zij doet de oudere kinderen (van acht tot 12 jaar) en met hen kun je gewoon beter communiceren en is het dus, vind ik, leuker om aan les te geven. Je krijgt bij de oudere kinderen meer het idee dat ze er wat van opsteken dan bij die kleine kindjes.
Bijvoorbeeld, gister hadden we de kinderen van 3 (!) jaar oud, een uur lang Engels. Wat kun je doen in een uur? Het woord PURPLE aanleren. Ja. Dat is de conclusie na daar een uur te zijn geweest. Je begint met allemaal paarse voorwerpen te laten zien, waarop ze allemaal schreeuwen dat het Morado is, dat klopt, maar nu in het Engels graag? Oh. Dan valt het stil, maar na een paar keer oefenen weten ze het wel, purple. Maar aangezien spaanstalige mensen de ´u´ klank niet kennen en dus ook niet kunnen uitspreken, wordt dat POERPEL. En zo bleef het een uur lang. Dan een aantal spelletjes doen, een kleurplaat met druiven die ze paars in moesten kleuren, nog een paar keer ´Poerpel´ zeggen en het uur is om. Uiteindelijk ben ik bang dat ze het nu al niet meer weten, een dag later, wat ook niet heel raar is.
De dag ervoor, dinsdag, hadden de kinderen van 7 jaar een examen. Een onderdeel was klokkijken, er waren vier klokken die elk op 4 uur stonden (heel logisch) en daar moesten ze dan onderschrijven: ´it´s four o´clock´. Niet heel moeilijk zou je zeggen, maar dan moet je niet vergeten dat de kinderen slechts 7 jaar zijn en sommige nog niet eens kunnen klokkijken, laat staan dit te zeggen in een andere taal.
Begrijp me niet verkeerd, toen ik in Nederland voor het eerst hoorde dat er basisscholen waren die kinderen met vier jaar al Engels leerden, vond ik dat echt goed klinken en dacht ik dat ze dat op elke school wel mochten invoeren. Maar er is een groot verschil tussen Nederland en hier, behalve Brazilie is zowat heel Zuid-Amerika spaanstalig en is de noodzaak tot het leren van een andere taal er gewoon veel minder. Als je hier een film kijkt is het bijna altijd Spaans gesproken, ook al is het oorspronkelijk Engels, bijna alles wordt nagesynchroniseerd. In Nederland kunnen kinderen heel vaak al heel wat Engels voor ze het op school krijgen, gewoon door films e.d. Maar dat is hier dus duidelijk niet het geval.

Gisteravond nog gevolleybald op de gymplaats van de school met de jeugd van de kerk, voelde me schuldig toen ik 18.33 aankwam en dus 3 minuten te laat zou was, om 19.45 werd het net opgehangen en om 20.15 waren we pas met z´n 12en. Peruaanse tijden hier!

Maar het was heel gezellig, heb weer lekker mijn sport uitgeoefend en kan dat vanaf nu iedere woensdagavond doen!

Volgens Froukje is het verhaal te lang en moet ik iedere week een blog schrijven, anders hebben mensen geen zin meer om het te lezen als ze op de helft zijn. Dus ik stop maar, tot de volgende keer!

´Bien venida Paulinaaaaa!´

Dames en heren, daar ben ik weer!

Wees niet geschokt als ik even wit terugkom als dat ik heen ben gegaan, vanaf vorige week zijn de zon en ik geen vrienden meer. ´Wáárom niet? Jullie waren altijd beste vriendjes!´, hoor ik je denken. Ik zal het uitleggen.

Het begon allemaal op een hele zonnige donderdagmorgen, de datum was 22 september. Op die dag liep Pauline naar het Plaza van Cajamarca (zie foto rechts). Toen zij daar om 10 uur aankwam, was er nog geen Judith te zien (en het zoeken naar Judith is geen moeilijke taak, een blonde blanke lange vrouw tussen allemaal zwartharige bruinhuidige zeer korte mensen) en besloot zij daarom even in het parkje te wachten. Intussen liepen er acht verschillende groepen van scholen langs het Plein, in school- of legeruniform, marcherend met dikke truien in de brandende zon, alsof hun leven ervan af hing. Het leek een beetje op van die marcherende mannetjes zoals bij de wisseling van de wacht voor koninklijke paleizen, of bij carnaval oid, maar hier doen ze dat iedere week. Goed voor het nationalisme.

Ik heb ze uitgelachen, kon het echt niet laten.

Twintig minuten later kwam Judith en liepen we samen verder naar boven, om de Santa Apolonia te beklimmen, zoals je hier links kunt zien. Over het algemeen zijn bergen en Pauline geen vijanden, maar dit was toch wel andere koek. Ik begon werkelijk aan mijn conditie te twijfelen, was helemaal uitgeput. Cajamarca ligt op 2800 m. boven zeeniveau. Om te komen op de plaats waar die foto is gemaakt moet men ook nog een stuk trapjes lopen, dus toen ik eenmaal op de plaats van de kapel was aangekomen, was ik, op z´n zachtst gezegd, niet zo lekker.

Toen ik eenmaal weer thuis kwam, ben ik op de bank gaan liggen en verder hoefde ik niets meer die dag. Ik ben naar bed gegaan en na een halfuur kwam Froukje me vertellen dat ik voortaan niet meer in de zon mocht zonder haar sombrero. Ik had namelijk een zonnesteek opgelopen. Heb daarna tot en met zondag vrijwel niets gegeten, was lekker misselijk al die tijd en wenste voor eventjes dat mijn moeder er was. Daar ik liever toch geen sombrero draag, moest ik tot de conclusie komen dat de zon en ik vanaf nu geen vriendjes meer zijn. Geluk bij een ongeluk, vanaf 12 uur ´s middags wordt het hier bewolkt en later gaat het ook regenen en om 18.00 is het pikdonker. Neee, jaloers op het weer hier hoef je niet te zijn hoor!

Oke, genoeg daarover, het weekend voor de jeugdleiders van de campo was hartstikke leuk! Vrijdagavond kon ik er dan nog niet heen, maar zaterdag vanaf 7 uur ´s ochtends tot 11 uur ´s avonds hebben we een hele leuke dag met de jeugdleiders gehad, nieuwe spelletjes geleerd van de jeugdleiders van Sucre en veel toneel gedaan ´s middags. Maar er moest natuurlijk ook geleerd en onderwezen worden door Judith, Wilfredo en Ger. Zodat de jeugdleiders, wanneer ze terugkeren naar hun dorpen, weer een tijd voor uit kunnen met nieuwe ideeën over het oplossen van problemen en met nieuw materiaal voor de jeugd.

Zondagmiddag, na ze te hebben uitgezwaaid, op naar huis voor een siësta van een uur en toen naar een concert van Annette Moreno, een in Zuid-Amerika heel bekende christelijke zangeres uit Mexico. Het begon te regenen, maar dat maakte voor niemand wat uit, zelfs niet voor de zangeres, die schreeuwde dat ze nat wilde worden met haar publiek, d´r make-up was helemaal uitgelopen en de microfoon deed op een gegeven moment een beeetje raar, maar dat maakte voor niemand wat uit. En ook al verstond ik vrij weinig van wat ze zong vond ik het superleuk om een keer mee te maken!

Maandagochtend, 6.30, mijn eerste schooldag! Om half 8 werd ik verwacht en om 8 uur begonnen de leerlingen de week met natuurlijk het zingen van het volkslied van Peru en van Cajamarca. Zelfs de jongste kindjes zingen dan uit volle borst mee. Zo leuk om te zien!

Aan de klassen waar ik Engels aan ga geven voorgesteld, ze waren allemaal nog wat verlegen maar later op de dag durfden ze gelukkig al veel meer. Ik mocht van Marleny, de lerares Engels rechts vooraan op de foto, eigenlijk alles doen! Ze hebben heel veel problemen met het uitspreken van het engels. In het spaans spreek je de ´v´ in een woord uit als een ´b´, dus voor de leerlingen is ´to live´, ´to lyb´. Overigens is het voor Peruanen gewoon om, wanneer ze een woord zien, er één of meerdere letters aan toe te voegen of weg te laten. Dit doen ze met Spaanse, Engelse maar ook Nederlands woorden. Dus toen ze wilden leren om aardappel te zeggen en ik heel rustig en zo duidelijk mogelijk ´aaaaarddddddappellll´ zei, maakten de leerlingen er gewoon steeds ´aars apple´ van. En ja, dan gaat het fout.
Maar voor de rest willen ze wel graag leren, vooral de oudere kinderen doen erg hun best. Heb gisteren de ´present continuous´ uitgelegd. Nooit gedacht dat ik dat na de brugklas ooit opnieuw zou zien! Maar ik vind het lesgeven echt heel leuk, kijk alweer uit naar morgen!

Maandagmiddag was er ook nog een meeting georganiseerd voor mij om al mijn 25 nieuwe collega´s te ontmoeten. Ben duidelijk de jongste maar iedereen is heel erg aardig en ze willen allemaal graag engels leren. De enige waar ik echt mee kan praten is dus Marleny, er is nog wel één andere engelse lerares, Meche, maar zij geeft de lagere klassen Engels, ze kan het zelf ook niet zo goed. Je krijgt hier al Engels vanaf je 4e (!) jaar, dan leer je in Nederland een kwast vast houden! Maarja, ieder land z´n eigen educatie, denk ik maar.

Van Marleny krijg ik ook Spaanse les, heb al allerlei boeken gekregen met alle grammatica erin en het spaans spreken gaat steeds beter. Gelukkig maar, want de kinderen praten gewoon tegen je aan alsof Spaans ook jouw eerste taal is en ze zijn toch wel beledigd als je ze dan niet hebt begrepen. Tot nu toe heeft het ´ja´ knikken op dingen die ik niet begreep nog geen erge gevolgen gehad, maar ik hoop toch spoedig een aardig woordje mee te kunnen praten, is wel zo leuk!

Volgende week is er een leidersconferentie van een week hier in Cajamarca, georganiseerd door Ger en Froukje. Ik zal hen dan ook helpen, en iets minder op school kunnen lesgeven. Ger en Froukje gaan 17 oktober voor 2,5 maand met verlof naar Nederland en dat vind ik niet zo leuk, wel voor hen, maar ik ben dan alleen in hun huis (oke, de hond Caleb will protect me). Ik moet dagelijks lachen om Froukje, er was mij door een zekere Rieke verteld dat ze heel nuchter was, maar dit is ze echt niet! Ben hier pas twee weken en heb haar nu al op zoveel niet nuchtere reacties op situaties betrapt dat ik er al een boekje over kan schrijven.

Nee hoor, Ger&Froukje en Judith&Wilfredo ook, zijn hele lieve en aardige mensen en ik vind het echt een voorrecht dat ik bij hen mag wonen en hen mag helpen de komende tijd!

Mis primeros dias en Cajamarca

Hola chicos y chicas que leen mi blog !

Sommige mensen die hoorden dat ik 15 uur in een bus moest zitten van Lima naar Cajamarca trokken een gezicht alsof dat toch wel het einde van de wereld was. Het beeld dat bij hen op kwam was een bus vol met een paar peruanen en toch vooral alleen maar tokkende kippen, misschien ook een paar jankende babies erbij en daar zit je dan.

Nou kan ik je dolblij vertellen: niets in minder waar. Op 1 irritant huilend 2-jarig verwend meisje na heb ik nog nooit zo'n fijne busreis gehad en voor het eerst in mijn leven in een bus geslapen terwijl ik eigenlijk toch wel op een stoel zat. Jaaa voor de mensen die mij goed kennen weten dat ik insomnia krijg op het moment dat ik een bus betreed, dus nee geen slechte woorden voor Transportes Linea, heb nog lekkerder geslapen dan in het vliegtuig (:

Goed, ik moet het natuurlijk een beetje overdrijven over die heerlijke stoelen, feit was wel dat ik op z'n zachts gezegd kapot was om half acht 's morgens, toen ik 14 september aankwam. Weeer bestookt door van die enge mannetjes die als enige engelse woord 'taxi taxiiiiii??!!!' kennen, logisch, aangezien dat in het spaans ook gewoon taxi is. Gelukkig werd ik opgehaald door Ger en Froukje met hun jeep, en later kwamen Wilfredo en Judith met de mototaxi ook aan (zo'n mini taxi op 3 wielen, maar 'een heeel goed en handig vervoersmiddel', aldus de familie Prakken. Voor 2 sol brengen ze je overal in de stad.

Aangekomen bij het huis van Ger en Froukje liep ik de trap op naar boven en zag ik mijn kamer en balkon. Groter dan mijn eigen kamer thuis en het balkon is zo mooi en groot! Hele mooie planten erop en in de verte een berg als uitzicht, wat wil je nog meer?

Na het ontbijt met zelfgebakken brood van Froukje, stuurden ze me 'even' naar bed als powernap, omdat we om 11 uur naar de school zouden gaan waar ik zal gaan helpen.

Half een werd ik wakker, niet wakker geworden door Judith, die blijkbaar op m'n deur had gebonst en me had geroepen, maar ik had het niet gehoord.

Had ze mijn deur maar open gemaakt, want na het heerlijke warme middag eten gingen we alsnog om half 4 naar de school, waar ze me vertelden dat alle kinderen 's morgens om 11 uur hadden klaargestaan om mij te verwelkomen en dingen hadden voorbereid om aan mij te laten zien. Sowieso vertelde ze mij dat de hele school al sinds een maand iedere dag voor mij had gebeden; dat ik goed zou aankomen en dat ze zo dankbaar waren dat ik zou komen! Ik voelde me echt heel schuldig, maar volgens de directrice was dat nergens voor nodig, omdat ze het begrepen dat ik moe was enz. Toch voel ik me nu, na 2 dagen, nog steeds schuldig. Maar als ik volgende week maandag (de kinderen hebben nu vakantie voor een week) word geintroduceerd aan alle kinderen zullen ze het alsnog doen, wordt een minifeestje, alsdus de directrice, hieronder rechts op de foto. Ben benieuwd!

Van de kinderen op de rechterfoto kreeg ik dat roze briefje waarop staat: Dankjewel voor je hulp, wij zijn de vrienden van 5 jaar. Dat God je mag zegenen. Wat een POEPIES!

Ze dragen 's middags een vrijetijds outfit en 's morgens een uniform. Ik kreeg ook gelijk een vrijetijdsoutfit! Van het shirtje en jasje had ik maat S maar de broek was 3,5 cm te klein volgens de directrice, dus ging ze 'm naar de fabrikant opsturen om hem langer te maken! Ze stond erop, dusja, dan moet het maar.

Mijn lengte was toch wel HET onderwerp van gesprek. Bij groep zeven was dat ongeveer de grootste vraag: 'Senorita, hoe kom jij zo lang, hihihihihi?!' 'Door gewoon mijn bord op te eten en melk te drinken', dacht ik. Zo zie ik het ook. We zijn in Nederland niet voor niets kaasland en dan gelijk de langste mensen van de wereld, 1 en 1 is twee hoor. Maar de juffrouw vertelde al 'que toda la gente en Holanda son muy alta' en toen vonden ze het alweer minder interessant.

Over gezond eten gesproken, 's avonds hadden Judith en ik voor iedereen een broodje gezond gemaakt, met sla, tomaat, komkommer en een gebakken eitje. De vriend van Ger, een miniPeruaan zoals ze hier bijna allemaal mini zijn, haalde gewoon de komkommer en de tomaat eraf, de sla had hij niet gezien, anders had hij die er ook vast uitgehaald. Wat ze niet lekker vinden, eten ze niet. Lijken wel verwende Nederlandse kinderen!

Gister mocht ik met Ger mee naar de campo, het binnenland, om aan de mensen daar een Jezusfilm te laten zien. De mensen hadden nog nooit een film gezien! Voor de mensen waarmee ik naar Oekraine ben geweest, denk even aan de geur van de Gipsy's en je begrijpt hoe zij ruiken. Maar ze zijn zoveel liever en netter dan de Gipsy's. Toen ik de apparatuur in de auto ging zetten nadat de film was afgelopen deed ik elke keer als ik het gebouwtje weer inliep om een nieuwe tas te pakken de achterklep dicht en de

auto op slot. Was dus echt helemaal niet nodig want zij stelen het helemaal niet! Op school hadden ze ook gevonden voorwerpen, geld brengen ze gewoon terug! Nou, zelfs in Nederland zouden mensen dat

gewoon houden als ze het vinden. Dus zo achterdochtig hoef ik hier gelukkig niet te zijn. Het ligt er wel aan waar en door wie je bent opgevoed. In Lima is het op dit moment wel echt heel erg gevaarlijk en dat is hier ook steeds op het nieuws, ze gaan er nu jonge vrijwillige agenten opleiden zodat zij de politie een beetje kunnen

helpen. Maar, vertelde Froukje me, die bendes kunnen bestaan doordat de politie corrupt is. Ben blij dat ik in Cajamarca woon.

Ger vertelde me ook dat als er hier verkiezingen zijn, je wordt gedwongen om te stemmen. Als je toch niet stemt, krijg je een boete. Maar voor sommige mensen is het kostgeld van het reizen naar je geboorteplaats om te stemmen veel meer dan die boete, dus betalen ze gewoon gelijk die boete. Tsjaah, zo kan het ook.

Vandaag, 16 september, heb ik een rustige dag, even naar La casa de Biblia geweest om materiaal te halen voor het jeugdleidersweekend volgende week, dat Judith organiseert. Daarna naar een door Nederlanders opgericht koffiehuis met hostel, om een lekkere bananencappuchino te drinken. Ik moet toch acclimatiseren en even rustig aan doen, vinden jullie ook niet? Hihi. Nee ik merk wel dat hier, op 2800 meter hoogte, alles meer energie kost om te doen dan in Nederland. Toen we gister bijvoorbeeld naar de campo gingen, weer honderd meter hoger, en er naast mij een jongetje zat dat de film niet zo goed kon zien en ik hem dus even op schoot nam, kostte het me gewoon moeite om dat jongetje op te tillen! HALLOOOO what's wrong with me zou je denken, nou was het jongetje wel iets te gordo (for u chan hihi) voor z'n leeftijd, normalitair heb ik geen moeite met kleine kindjes optillen.

Wat wel positief is; ik eet hier bijna geen snoep oid. Wat ze 's middags eten is gewoon echt een hele grote maaltijd en dan hoef ik de rest van de middag niets meer. 's Avonds eet ik nog een broodje en that's it. Dus, mocht je zoiets hebben van; ik zou wel wat kilotjes kwijt willen; come and visit me in Cajamarca! Me gusta esto!

Adios, Pauline

P.s Voor meer foto's, kijk aub even op mijn facebookpagina.

EL VIAJE

Afscheid genomen @ Schiphol en the journey begins.
Voordat ik een leuke scan van mezelf mocht maken moesten er eerst een interview worden afgelegd. Want ja, we vliegen wel naar de United States of America en iedereen wil daarheen om van alles illegaals te doen en dat willen ze graag van te voren al even weten.
Of al mijn bagage van mij was en niemand er zonder dat ik het wist wat had ingestopt? Nee mevrouw. Of ik alles wat ik aan cadeautjes had gekregen wel heel goed had bekeken? Ja mevrouw. Geen vrienden die gekke dingen in hun cadeautjes verstoppen voor ze het geven? Nee mevrouw, zulke gekke vrienden heb ik niet.
Oke. Dan nog een interview over mijn doel van mijn reis, wat ik op het verblijf ging doen, straatnaam van de familie waar ik zou verlijven in Peru blablabla.
Ik had een langere vragenlijst dan de andere mensen, maar ja, ze was vast oprecht geïnteresseerd, zullen we maar zeggen.

Wie zegt trouwens dat vliegtuigvoer altijd vies is? Ik vond het prima hoor. Gewoon wel lekker eigenlijk. Misschien soms rare combinaties in één keer (salade, macaroni, sperziebonen, kipburger, broodje met kaas) maarja, het was lekker.
Goede reclame voor Continental Airlines ;)

Nadat ik ´Something Borrowed´ en ´Pirates of the Carribean, on strangers tides´ had gekeken, besloot mijn tuberculose vaccinatie wond, van álle plaatsen waar hij de afgelopen maand had open kunnen gaan, in het vliegtuig open te springen. Hij kon de druk vast niet aan.
Ik kon niet naar de wc gaan, want was echt zo 1 minuut ervoor nog geweest en dat zou een beetje raar staan als ik dan weer ging, vond ik. Dus heb ik het zelf verzorgd met mijn verbandjes en een lieve stewardess :)

Aangekomen in Houston, Texas op George Bush Airport, vond ik de reis wat minder plesant worden. De medewerkers zijn echt een stuk minder aardig en ook een stuk dommer dan op Schiphol. Ben echt heel vaak de verkeerde kant op gestuurd, zelfs als ik zei dat ik ´in transit´was. Het zijn dan geen ´blokjes´ die je om kunt lopen, maar echt paar honderd meter.
En dat allemaal om al mijn vingerafdrukken en een foto. Ik wens ze er veel plezier mee.
Had ik eindelijk de handbagage check-in gevonden, moest ik mijn schoenen ook uit doen voor die bodyscan. Nou is dat opzich niet erg, maar bergschoenen vallen bij mij niet onder de categorie ´schoenen´...
Bovendien moet je weten dat Houston een temperatuurtje van bijna 30 graden celsius heeft en mijn handbagage dik 10 kilo was en ik het dus best een beetje warm had.

Maar goed, voor zover mijn gezeur over Houston Airport, want vanaf toen werd het chiller.
Na ongeveer 10 minuten gelopen te hebben na de check-in, inclusief TREINreis van terminal E naar C (ja, ik overdrijf niet, airport is huge!), was ik nog nooit zo blij om mini-getinte-mannetjes te zien, want toen wist ik zeker dat het Peruanen waren en ik dus goed zat.

Nog een gesprek gehad met een Amerikaanse man uit Detroit, op zakenreis met vier collega´s en al hun elektronica naar Mexico. Hij werkte bij General Motors, ´daar ging het toch niet goed mee?´ Klopte, maar hij had geluk en z´n baan mogen houden.

Achter mij in het vliegtuig naar Lima zat een Japans meisje dat samen met een precies hetzelfde eruitziend ander Japans meisje naar Bolivia ging, om een vriendin te bezoeken voor twee weken in Bolivia. Echt zo´n superlief verlegen meisje dat, vanaf het moment dat het vliegtuig in de lucht was, in slaap viel. Maar we hadden nog een mini-conversatie gehad op papier, want ze kon wel Engels schrijven, maar niet zo goed spreken. Heb nu een Japanse pleister, dat wilde ze me geven toen ze m´n vleeswond, a.k.a tbc vaccinatie, zag. Heb haar een Nederlanse pleister teruggeven, what a beautifull exhange ghehe.

De huisjes in Houston zijn trouwens wel erg leuk! Vanaf boven in ieder geval. Ze lijken een beetje op de huisjes van l´ Etoille van het spel Hotel, voor de bordspellenkennenden onder ons.
Was heel blij dat ik bij het raampje zat maar er was alleen zee te zien. Maar op een moment deed ik het luikje omhoog en die zonsondergang rode gloed aan de horizon die ik toen zag zal ik niet snel vergeten, heel erg mooi :)

Aangekomen in LIMA, voelde me net zo´n cavia (thanks lois) waarop mensen kunnen gokken door welk poortje hij zal gaan lopen. Want de aankomsthal was groot, met ik denk wel 100 tot 150 peruanen achter hekken, waarvan de helft taxi-chauffeurs waren met naambordjes in de lucht, en iedereen wilde dat jij hun naam was of in ieder geval in zijn taxi zou stappen.
Gelukkig vond ik mijn naam in de lucht en kon ik instappen bij Peruaan meneer Ching, zoals ik me hem vanaf nu herriner, want tijdens ons (spaanse! hij kon geen engels) gesprekje in de taxi door Lima zei hij op alles waar een normaal mens ´ja´ of ´oke´op beantwoord ´CHING!´ Wel aan aardig mannetje verder :)

In het hostel aangekomen werd alles voor mij getild naar mijn kamer boven, en na te hebben gedoucht en mijn tanden 5 minuten te hebben gewassen kon ik lekker naar bed!
Om vervolgens 6 uur later wakker te worden, 6.11 AM, 13.11 in Nederland. Beetje Spaanse tv gekeken, ontbijt gegeten beneden en nu al een tijdje op de computer die hier staat gezeten.
Over 4,5 uur vertrek ik met de bus naar Cajamarca, waar ik ´s ochtends 8 uur aankom, na 14 uur dus. Dan begint mijn journey pas echt.

Nog 10 nachtjes...

Mijn eerste berichtje op 'mijn blog'. Een beetje raar vind ik zoiets schrijven wel, maar een aantal mensen gaven aan dat ze het leuk zouden vinden als ik af en toe iets zou laten horen via een blog oid. Ik neem dat 'af en toe' graag erg letterlijk, zeker met mijn grote hoeveelheid aan discipline.

Maar een van de dingen die ik wilde leren het komende halfjaar was toch wel het krijgen van discipline, dus misschien wordt dit hele blog bijhouden nog iets leuks :)

Over tien dagen vertrek ik dus, op 12 september om 10.00 zal ik opstijgen om via Houston, Texas naar Lima te gaan. Daar aangekomen zal ik een nachtje in een hostel in Lima doorbrengen en de volgende avond de bus naar het noorden nemen, de bergen in, op naar Cajamarca, waar ik het komende halfjaar zal wonen!

Vanaf nu zal ik proberen om regelmatig iets te schrijven over het vrijwilligerswerk dat ik daar ga doen (vnl met kinderen) en misschien ook een beetje over hoe het met mij gaat ;)

Voor iedereen die misschien ongerust is: niet zijn, ik ben in goede handen!