Visitar a Oxamarca

Donderdag 3 november begon mijn reis, om 5.30 ging het wekkertje af want de bus zou om 7 uur ´s vertrekken. In al mijn moeheid de deur van mijn kamer dichtgetrokken zonder de sleutel mee te nemen, waardoor ik het huis niet in kon. Gelukkig had ik mijn tas met eten de avond ervoor al gemaakt en kwamen Judith en Wilfredo om kwart over zes, om mij naar het busstation te brengen. Nadat ik afscheid van hen had genomen mocht ik 4 uur in een bus zitten (lees: 4 uur doorelkaar gerammeld worden) over weggetjes die ja, laten we maar zeggen, niet geasfalteerd waren. Gelukkig werd het uitzicht hoe dichter bij Celendin hoe beter, dus ik verveelde me niet.

Aangekomen in Celendin opgewacht door Hermano (=broer) Gilmer, waarmee ik vervolgens 2 uur in een combi ging reizen naar Oxamarca. Een combi is een soort minibusje waar je, als je wilt, met veeel mensen (lees 25) in kunt zitten en veel wordt gebruikt in de steden.

Het uitzicht onderweg was fantastisch. Ben echt verliefd op de bergen geworden hihi. Heb geprobeerd mooie foto´s te maken van de vallei die ik zag, maar vanuit een auto foto´s maken is zo makkelijk nog niet. Zeker niet op de weggetjes waar wij op reden. Maar ik ga eind november dezelfde reis maken, dus dan kan ik het nog een keer proberen.

Onderweg nog een moeder en haar twee kindjes ontmoet die ook in Oxamarca woonde, zij was er lerares op de school. Hele verhalen aangehoord van haar lieve zoontje over zijn favoriete bergen en dieren. Begreep niet alles, maar ´ja´ knikken is meestal een goede oplossing. Had in ieder geval leuk gezelschap, die twee uur. Voor zover het tweejarige dochtertje van de lerares wakker was, vond ze mijn haar nogal interessant om vast te houden, wat ik overigens niet begreep omdat ze, net als ik, blank was en lichtbruin haar had (ja mensen, ze bestaan! blanke mensen in de campo!).

Aangekomen in het dorpje Oxamarca om twee uur ´s middags, de comedor van Gilmer en Enedina was net afgelopen voor die dag en de vrouwen waren aan het schoonmaken. Comedor betekent eetkamer, een comedor van de organisatie Pan da Vida is een eetplaats voor arme kinderen. Gilmer en Enedina hebben een comedor in hun huis, maar omdat er iedere dag ruim negentig kinderen komen, zijn ze een nieuw gebouw aan het bouwen, omdat ze het tot nu toe in hun huis doen en dit te klein is voor zoveel kinderen.

Het uitzicht vanuit hun huis is echt geweldig, heb toen ik er aankwam gewoon eerst een hele tijd alleen maar met een big smile op m´n gezicht naar buiten gekeken, in de verte zie je het Amazonegebergte en het is zo groot en mooi en ja, weet nu al dat ik deze bergen heel erg ga missen als ik weer in de Lage Landen ben.



Op de bovenste verdieping fokken Gilmer en Enedina cavia´s. 75 stuks hebben ze er! Die avond moest ik er ook aan geloven en heb ik mijn eerste cavia gegeten. Met een dubbel gevoel at ik het op, het was echt heel erg lekker maar het eerste huisdier wat wij thuis ooit hadden was een cavia dus ja..

Uit mijn dabboek van zaterdag 5 november 2011, 20.46
Hermano Gilmer y Hermana Enedina hebben twee kinderen, José en Jelmy, van 16 en 9 jaar. Daarnet Jelmy´s haar gevlochten en toen ik merkte dat ze mijn haar heel leuk vond heb ik haar later die avond mijn haar laten vlechten, wat ze zo leuk vond dat ze het er eerst vijf keer uithaalde en opnieuw wilde doen voordat ze de vlecht echt liet zitten haha. Haar haar deed ik trouwens op de stoep voor hun huis toen hun poesje, Minino, voor de tweede keer in vijf minuten de groentetuin van de overburen in sprong en de boom in klom. Heldhaftig als ik dacht te zijn besloot ik ´m daar weg te halen, maar toen ik ´m uit de boom had en weer naar beneden wilde lopen, gleed ik uit, de berm in, waar een soort slootje was, dus mijn voeten, kont en stukjes van mijn shirtjes die ik aanhad waren nat van het modderige water. Was vast een een funniest home video waard geweest, ik ben maar wat blij dat niemand, behalve Gilmer en Jelmy dan, het hebben gezien. Wilde me daarna wel gelijk douchen maar had me al net gedoucht (met koud water mensen! er was wel warm maar daarvoor moest je een stekker naar beneden duwen en dat wist ik niet...) en mijn pyjama al aan. Was vandaag namelijk met de jeugd van de comedor olv Enedina op paseo (uitje, love that word!) geweest, naar de ruïnes van de mensen die vóór de Inca´s leefden. Met z´n 22en in één truck, met acht personen waar er vijf moesten zitten en 14 personen waar er geen moesten staan, in de achterbak, drie kwartier naar boven gereden over hele smalle weggetjes maar weer langs nog mooiere bergen. Heb echt veel foto´s genomen van de omgeving en veel gelopen door de bergen, van ruïne naar ruïne. Was heel gezellig toen we gingen eten en spelletjes gingen doen (ook dat spel presi presi van het jeugdleidersweekend en dit keer hebben de vrouwen wél overwonnen!). Dus dat was leuk!
Op de terugweg ook met de auto geweest, we zouden eigenlijk lopen maar er kwam een taxi langs (dit is heeel zeldzaam) en daar mocht ik met vier andere meisjes in zitten. Scheelde weer 2 uur lopen hihi.

Vanmorgen life meegemaakt: de geboorte van een kalfje! Hier zeggen ze dan dat de koe ´va a dar a luz´, hij gaat dus het licht geven aan het kalfje. Dit zeggen ze ook over zwangere vrouwen wanneer zij haar baby krijgt haha.
Was echt bijzonder om mee te maken, had het wel eens op tv gezien maar het is toch mooier in het echt. Het was de koe van mensen die achter Gilmer en Enedina wonen en Gilmer heeft ´m eruit gehaald. Hij is dus naast pastoor en een comedor hebbende, ook nog is dierenarts! Maar ik heb ook heel veel respect voor Enedina, echt een topvrouw is dat. Leidster van de comedor en de jeugd op zondag, hele lieve moeder en gastvrouw en ze zorgt eigenlijk praktisch voor iedereen die het nodig heeft, zonder tegenstribbelen. Voel me hier wel thuis, denet tijdens het avondeten ook weer gezellig met z´n vijfen gegeten, het is dat het licht uitvloog dat we maar naar bed gingen (na drie minuten deed hij het weer, maar goed). Ik ga hier trouwens echt veel eerder naar bed dan in Cajamarca of in NL, tussen acht en negen lig ik er gewoon in! Sta er echt verstelt van steeds, maar het is ook gewoon nodig. De mensen leven hier met het licht en dat komt hier al om 5 uur op dus ja, dan moet je ook optijd naar bed! Vind het wel iets hebben. Zou hier niet voor altijd kunnen wonen, daarvoor is het leven in de campo gewoon té anders dan in de stad, maar heb wel veel respect gekregen voor de mensen hier.

Nou, sindsdien niet meer in mijn dagboek geschreven maar er is wel veel gebeurd! Zondagochtend begon de kerkdienst om 7 uur omdat de mensen erna naar de markt gaan (welke dag moeten ze anders?) om hun spullen te (ver)kopen. Na daar door ieder willekeurige persoon te zijn aangestaard (het zien van een gringa is voor mensen van de campo nóg uitzonderlijker dan voor de mensen van de stad) mocht ik om 1 uur door 60 kínderen worden aangestaard, daar ik hen een toneelstuk ging leren voor kerst, de eigenlijke reden van mijn komst.
Jozef en Maria nemen hun rol gelukkig serieus, nou de herders en de drie wijzen nog en dan kan het misschien nog wel heel leuk worden als ze het met kerst gaan opvoeren. Over drie weekjes ga ik er weer heen om te helpen bij het toneelstuk. Hopelijk zijn de kinderen dan wat meer aan mij gewend en heb ik dus niet 120 (een mens heeft twee ogen) ogen op me gericht die me voor twee uur aanstaren, zou fijn zijn.

Neehoor, ik vond het leuk om te doen en vrijdag, toen de kinderen van de comedor kwamen om te eten, heb ik graag geholpen met het klaarmaken van het eten voor bijna honderd kinderen. Heb een hele leuke en mooie tijd gehad de afgelopen vijf dagen en ik kijk al uit naar eind november, als ik (de mensen van) Oxamarca weer mag bezoeken!