´Bien venida Paulinaaaaa!´

Dames en heren, daar ben ik weer!

Wees niet geschokt als ik even wit terugkom als dat ik heen ben gegaan, vanaf vorige week zijn de zon en ik geen vrienden meer. ´Wáárom niet? Jullie waren altijd beste vriendjes!´, hoor ik je denken. Ik zal het uitleggen.

Het begon allemaal op een hele zonnige donderdagmorgen, de datum was 22 september. Op die dag liep Pauline naar het Plaza van Cajamarca (zie foto rechts). Toen zij daar om 10 uur aankwam, was er nog geen Judith te zien (en het zoeken naar Judith is geen moeilijke taak, een blonde blanke lange vrouw tussen allemaal zwartharige bruinhuidige zeer korte mensen) en besloot zij daarom even in het parkje te wachten. Intussen liepen er acht verschillende groepen van scholen langs het Plein, in school- of legeruniform, marcherend met dikke truien in de brandende zon, alsof hun leven ervan af hing. Het leek een beetje op van die marcherende mannetjes zoals bij de wisseling van de wacht voor koninklijke paleizen, of bij carnaval oid, maar hier doen ze dat iedere week. Goed voor het nationalisme.

Ik heb ze uitgelachen, kon het echt niet laten.

Twintig minuten later kwam Judith en liepen we samen verder naar boven, om de Santa Apolonia te beklimmen, zoals je hier links kunt zien. Over het algemeen zijn bergen en Pauline geen vijanden, maar dit was toch wel andere koek. Ik begon werkelijk aan mijn conditie te twijfelen, was helemaal uitgeput. Cajamarca ligt op 2800 m. boven zeeniveau. Om te komen op de plaats waar die foto is gemaakt moet men ook nog een stuk trapjes lopen, dus toen ik eenmaal op de plaats van de kapel was aangekomen, was ik, op z´n zachtst gezegd, niet zo lekker.

Toen ik eenmaal weer thuis kwam, ben ik op de bank gaan liggen en verder hoefde ik niets meer die dag. Ik ben naar bed gegaan en na een halfuur kwam Froukje me vertellen dat ik voortaan niet meer in de zon mocht zonder haar sombrero. Ik had namelijk een zonnesteek opgelopen. Heb daarna tot en met zondag vrijwel niets gegeten, was lekker misselijk al die tijd en wenste voor eventjes dat mijn moeder er was. Daar ik liever toch geen sombrero draag, moest ik tot de conclusie komen dat de zon en ik vanaf nu geen vriendjes meer zijn. Geluk bij een ongeluk, vanaf 12 uur ´s middags wordt het hier bewolkt en later gaat het ook regenen en om 18.00 is het pikdonker. Neee, jaloers op het weer hier hoef je niet te zijn hoor!

Oke, genoeg daarover, het weekend voor de jeugdleiders van de campo was hartstikke leuk! Vrijdagavond kon ik er dan nog niet heen, maar zaterdag vanaf 7 uur ´s ochtends tot 11 uur ´s avonds hebben we een hele leuke dag met de jeugdleiders gehad, nieuwe spelletjes geleerd van de jeugdleiders van Sucre en veel toneel gedaan ´s middags. Maar er moest natuurlijk ook geleerd en onderwezen worden door Judith, Wilfredo en Ger. Zodat de jeugdleiders, wanneer ze terugkeren naar hun dorpen, weer een tijd voor uit kunnen met nieuwe ideeën over het oplossen van problemen en met nieuw materiaal voor de jeugd.

Zondagmiddag, na ze te hebben uitgezwaaid, op naar huis voor een siësta van een uur en toen naar een concert van Annette Moreno, een in Zuid-Amerika heel bekende christelijke zangeres uit Mexico. Het begon te regenen, maar dat maakte voor niemand wat uit, zelfs niet voor de zangeres, die schreeuwde dat ze nat wilde worden met haar publiek, d´r make-up was helemaal uitgelopen en de microfoon deed op een gegeven moment een beeetje raar, maar dat maakte voor niemand wat uit. En ook al verstond ik vrij weinig van wat ze zong vond ik het superleuk om een keer mee te maken!

Maandagochtend, 6.30, mijn eerste schooldag! Om half 8 werd ik verwacht en om 8 uur begonnen de leerlingen de week met natuurlijk het zingen van het volkslied van Peru en van Cajamarca. Zelfs de jongste kindjes zingen dan uit volle borst mee. Zo leuk om te zien!

Aan de klassen waar ik Engels aan ga geven voorgesteld, ze waren allemaal nog wat verlegen maar later op de dag durfden ze gelukkig al veel meer. Ik mocht van Marleny, de lerares Engels rechts vooraan op de foto, eigenlijk alles doen! Ze hebben heel veel problemen met het uitspreken van het engels. In het spaans spreek je de ´v´ in een woord uit als een ´b´, dus voor de leerlingen is ´to live´, ´to lyb´. Overigens is het voor Peruanen gewoon om, wanneer ze een woord zien, er één of meerdere letters aan toe te voegen of weg te laten. Dit doen ze met Spaanse, Engelse maar ook Nederlands woorden. Dus toen ze wilden leren om aardappel te zeggen en ik heel rustig en zo duidelijk mogelijk ´aaaaarddddddappellll´ zei, maakten de leerlingen er gewoon steeds ´aars apple´ van. En ja, dan gaat het fout.
Maar voor de rest willen ze wel graag leren, vooral de oudere kinderen doen erg hun best. Heb gisteren de ´present continuous´ uitgelegd. Nooit gedacht dat ik dat na de brugklas ooit opnieuw zou zien! Maar ik vind het lesgeven echt heel leuk, kijk alweer uit naar morgen!

Maandagmiddag was er ook nog een meeting georganiseerd voor mij om al mijn 25 nieuwe collega´s te ontmoeten. Ben duidelijk de jongste maar iedereen is heel erg aardig en ze willen allemaal graag engels leren. De enige waar ik echt mee kan praten is dus Marleny, er is nog wel één andere engelse lerares, Meche, maar zij geeft de lagere klassen Engels, ze kan het zelf ook niet zo goed. Je krijgt hier al Engels vanaf je 4e (!) jaar, dan leer je in Nederland een kwast vast houden! Maarja, ieder land z´n eigen educatie, denk ik maar.

Van Marleny krijg ik ook Spaanse les, heb al allerlei boeken gekregen met alle grammatica erin en het spaans spreken gaat steeds beter. Gelukkig maar, want de kinderen praten gewoon tegen je aan alsof Spaans ook jouw eerste taal is en ze zijn toch wel beledigd als je ze dan niet hebt begrepen. Tot nu toe heeft het ´ja´ knikken op dingen die ik niet begreep nog geen erge gevolgen gehad, maar ik hoop toch spoedig een aardig woordje mee te kunnen praten, is wel zo leuk!

Volgende week is er een leidersconferentie van een week hier in Cajamarca, georganiseerd door Ger en Froukje. Ik zal hen dan ook helpen, en iets minder op school kunnen lesgeven. Ger en Froukje gaan 17 oktober voor 2,5 maand met verlof naar Nederland en dat vind ik niet zo leuk, wel voor hen, maar ik ben dan alleen in hun huis (oke, de hond Caleb will protect me). Ik moet dagelijks lachen om Froukje, er was mij door een zekere Rieke verteld dat ze heel nuchter was, maar dit is ze echt niet! Ben hier pas twee weken en heb haar nu al op zoveel niet nuchtere reacties op situaties betrapt dat ik er al een boekje over kan schrijven.

Nee hoor, Ger&Froukje en Judith&Wilfredo ook, zijn hele lieve en aardige mensen en ik vind het echt een voorrecht dat ik bij hen mag wonen en hen mag helpen de komende tijd!

Mis primeros dias en Cajamarca

Hola chicos y chicas que leen mi blog !

Sommige mensen die hoorden dat ik 15 uur in een bus moest zitten van Lima naar Cajamarca trokken een gezicht alsof dat toch wel het einde van de wereld was. Het beeld dat bij hen op kwam was een bus vol met een paar peruanen en toch vooral alleen maar tokkende kippen, misschien ook een paar jankende babies erbij en daar zit je dan.

Nou kan ik je dolblij vertellen: niets in minder waar. Op 1 irritant huilend 2-jarig verwend meisje na heb ik nog nooit zo'n fijne busreis gehad en voor het eerst in mijn leven in een bus geslapen terwijl ik eigenlijk toch wel op een stoel zat. Jaaa voor de mensen die mij goed kennen weten dat ik insomnia krijg op het moment dat ik een bus betreed, dus nee geen slechte woorden voor Transportes Linea, heb nog lekkerder geslapen dan in het vliegtuig (:

Goed, ik moet het natuurlijk een beetje overdrijven over die heerlijke stoelen, feit was wel dat ik op z'n zachts gezegd kapot was om half acht 's morgens, toen ik 14 september aankwam. Weeer bestookt door van die enge mannetjes die als enige engelse woord 'taxi taxiiiiii??!!!' kennen, logisch, aangezien dat in het spaans ook gewoon taxi is. Gelukkig werd ik opgehaald door Ger en Froukje met hun jeep, en later kwamen Wilfredo en Judith met de mototaxi ook aan (zo'n mini taxi op 3 wielen, maar 'een heeel goed en handig vervoersmiddel', aldus de familie Prakken. Voor 2 sol brengen ze je overal in de stad.

Aangekomen bij het huis van Ger en Froukje liep ik de trap op naar boven en zag ik mijn kamer en balkon. Groter dan mijn eigen kamer thuis en het balkon is zo mooi en groot! Hele mooie planten erop en in de verte een berg als uitzicht, wat wil je nog meer?

Na het ontbijt met zelfgebakken brood van Froukje, stuurden ze me 'even' naar bed als powernap, omdat we om 11 uur naar de school zouden gaan waar ik zal gaan helpen.

Half een werd ik wakker, niet wakker geworden door Judith, die blijkbaar op m'n deur had gebonst en me had geroepen, maar ik had het niet gehoord.

Had ze mijn deur maar open gemaakt, want na het heerlijke warme middag eten gingen we alsnog om half 4 naar de school, waar ze me vertelden dat alle kinderen 's morgens om 11 uur hadden klaargestaan om mij te verwelkomen en dingen hadden voorbereid om aan mij te laten zien. Sowieso vertelde ze mij dat de hele school al sinds een maand iedere dag voor mij had gebeden; dat ik goed zou aankomen en dat ze zo dankbaar waren dat ik zou komen! Ik voelde me echt heel schuldig, maar volgens de directrice was dat nergens voor nodig, omdat ze het begrepen dat ik moe was enz. Toch voel ik me nu, na 2 dagen, nog steeds schuldig. Maar als ik volgende week maandag (de kinderen hebben nu vakantie voor een week) word geintroduceerd aan alle kinderen zullen ze het alsnog doen, wordt een minifeestje, alsdus de directrice, hieronder rechts op de foto. Ben benieuwd!

Van de kinderen op de rechterfoto kreeg ik dat roze briefje waarop staat: Dankjewel voor je hulp, wij zijn de vrienden van 5 jaar. Dat God je mag zegenen. Wat een POEPIES!

Ze dragen 's middags een vrijetijds outfit en 's morgens een uniform. Ik kreeg ook gelijk een vrijetijdsoutfit! Van het shirtje en jasje had ik maat S maar de broek was 3,5 cm te klein volgens de directrice, dus ging ze 'm naar de fabrikant opsturen om hem langer te maken! Ze stond erop, dusja, dan moet het maar.

Mijn lengte was toch wel HET onderwerp van gesprek. Bij groep zeven was dat ongeveer de grootste vraag: 'Senorita, hoe kom jij zo lang, hihihihihi?!' 'Door gewoon mijn bord op te eten en melk te drinken', dacht ik. Zo zie ik het ook. We zijn in Nederland niet voor niets kaasland en dan gelijk de langste mensen van de wereld, 1 en 1 is twee hoor. Maar de juffrouw vertelde al 'que toda la gente en Holanda son muy alta' en toen vonden ze het alweer minder interessant.

Over gezond eten gesproken, 's avonds hadden Judith en ik voor iedereen een broodje gezond gemaakt, met sla, tomaat, komkommer en een gebakken eitje. De vriend van Ger, een miniPeruaan zoals ze hier bijna allemaal mini zijn, haalde gewoon de komkommer en de tomaat eraf, de sla had hij niet gezien, anders had hij die er ook vast uitgehaald. Wat ze niet lekker vinden, eten ze niet. Lijken wel verwende Nederlandse kinderen!

Gister mocht ik met Ger mee naar de campo, het binnenland, om aan de mensen daar een Jezusfilm te laten zien. De mensen hadden nog nooit een film gezien! Voor de mensen waarmee ik naar Oekraine ben geweest, denk even aan de geur van de Gipsy's en je begrijpt hoe zij ruiken. Maar ze zijn zoveel liever en netter dan de Gipsy's. Toen ik de apparatuur in de auto ging zetten nadat de film was afgelopen deed ik elke keer als ik het gebouwtje weer inliep om een nieuwe tas te pakken de achterklep dicht en de

auto op slot. Was dus echt helemaal niet nodig want zij stelen het helemaal niet! Op school hadden ze ook gevonden voorwerpen, geld brengen ze gewoon terug! Nou, zelfs in Nederland zouden mensen dat

gewoon houden als ze het vinden. Dus zo achterdochtig hoef ik hier gelukkig niet te zijn. Het ligt er wel aan waar en door wie je bent opgevoed. In Lima is het op dit moment wel echt heel erg gevaarlijk en dat is hier ook steeds op het nieuws, ze gaan er nu jonge vrijwillige agenten opleiden zodat zij de politie een beetje kunnen

helpen. Maar, vertelde Froukje me, die bendes kunnen bestaan doordat de politie corrupt is. Ben blij dat ik in Cajamarca woon.

Ger vertelde me ook dat als er hier verkiezingen zijn, je wordt gedwongen om te stemmen. Als je toch niet stemt, krijg je een boete. Maar voor sommige mensen is het kostgeld van het reizen naar je geboorteplaats om te stemmen veel meer dan die boete, dus betalen ze gewoon gelijk die boete. Tsjaah, zo kan het ook.

Vandaag, 16 september, heb ik een rustige dag, even naar La casa de Biblia geweest om materiaal te halen voor het jeugdleidersweekend volgende week, dat Judith organiseert. Daarna naar een door Nederlanders opgericht koffiehuis met hostel, om een lekkere bananencappuchino te drinken. Ik moet toch acclimatiseren en even rustig aan doen, vinden jullie ook niet? Hihi. Nee ik merk wel dat hier, op 2800 meter hoogte, alles meer energie kost om te doen dan in Nederland. Toen we gister bijvoorbeeld naar de campo gingen, weer honderd meter hoger, en er naast mij een jongetje zat dat de film niet zo goed kon zien en ik hem dus even op schoot nam, kostte het me gewoon moeite om dat jongetje op te tillen! HALLOOOO what's wrong with me zou je denken, nou was het jongetje wel iets te gordo (for u chan hihi) voor z'n leeftijd, normalitair heb ik geen moeite met kleine kindjes optillen.

Wat wel positief is; ik eet hier bijna geen snoep oid. Wat ze 's middags eten is gewoon echt een hele grote maaltijd en dan hoef ik de rest van de middag niets meer. 's Avonds eet ik nog een broodje en that's it. Dus, mocht je zoiets hebben van; ik zou wel wat kilotjes kwijt willen; come and visit me in Cajamarca! Me gusta esto!

Adios, Pauline

P.s Voor meer foto's, kijk aub even op mijn facebookpagina.

EL VIAJE

Afscheid genomen @ Schiphol en the journey begins.
Voordat ik een leuke scan van mezelf mocht maken moesten er eerst een interview worden afgelegd. Want ja, we vliegen wel naar de United States of America en iedereen wil daarheen om van alles illegaals te doen en dat willen ze graag van te voren al even weten.
Of al mijn bagage van mij was en niemand er zonder dat ik het wist wat had ingestopt? Nee mevrouw. Of ik alles wat ik aan cadeautjes had gekregen wel heel goed had bekeken? Ja mevrouw. Geen vrienden die gekke dingen in hun cadeautjes verstoppen voor ze het geven? Nee mevrouw, zulke gekke vrienden heb ik niet.
Oke. Dan nog een interview over mijn doel van mijn reis, wat ik op het verblijf ging doen, straatnaam van de familie waar ik zou verlijven in Peru blablabla.
Ik had een langere vragenlijst dan de andere mensen, maar ja, ze was vast oprecht geïnteresseerd, zullen we maar zeggen.

Wie zegt trouwens dat vliegtuigvoer altijd vies is? Ik vond het prima hoor. Gewoon wel lekker eigenlijk. Misschien soms rare combinaties in één keer (salade, macaroni, sperziebonen, kipburger, broodje met kaas) maarja, het was lekker.
Goede reclame voor Continental Airlines ;)

Nadat ik ´Something Borrowed´ en ´Pirates of the Carribean, on strangers tides´ had gekeken, besloot mijn tuberculose vaccinatie wond, van álle plaatsen waar hij de afgelopen maand had open kunnen gaan, in het vliegtuig open te springen. Hij kon de druk vast niet aan.
Ik kon niet naar de wc gaan, want was echt zo 1 minuut ervoor nog geweest en dat zou een beetje raar staan als ik dan weer ging, vond ik. Dus heb ik het zelf verzorgd met mijn verbandjes en een lieve stewardess :)

Aangekomen in Houston, Texas op George Bush Airport, vond ik de reis wat minder plesant worden. De medewerkers zijn echt een stuk minder aardig en ook een stuk dommer dan op Schiphol. Ben echt heel vaak de verkeerde kant op gestuurd, zelfs als ik zei dat ik ´in transit´was. Het zijn dan geen ´blokjes´ die je om kunt lopen, maar echt paar honderd meter.
En dat allemaal om al mijn vingerafdrukken en een foto. Ik wens ze er veel plezier mee.
Had ik eindelijk de handbagage check-in gevonden, moest ik mijn schoenen ook uit doen voor die bodyscan. Nou is dat opzich niet erg, maar bergschoenen vallen bij mij niet onder de categorie ´schoenen´...
Bovendien moet je weten dat Houston een temperatuurtje van bijna 30 graden celsius heeft en mijn handbagage dik 10 kilo was en ik het dus best een beetje warm had.

Maar goed, voor zover mijn gezeur over Houston Airport, want vanaf toen werd het chiller.
Na ongeveer 10 minuten gelopen te hebben na de check-in, inclusief TREINreis van terminal E naar C (ja, ik overdrijf niet, airport is huge!), was ik nog nooit zo blij om mini-getinte-mannetjes te zien, want toen wist ik zeker dat het Peruanen waren en ik dus goed zat.

Nog een gesprek gehad met een Amerikaanse man uit Detroit, op zakenreis met vier collega´s en al hun elektronica naar Mexico. Hij werkte bij General Motors, ´daar ging het toch niet goed mee?´ Klopte, maar hij had geluk en z´n baan mogen houden.

Achter mij in het vliegtuig naar Lima zat een Japans meisje dat samen met een precies hetzelfde eruitziend ander Japans meisje naar Bolivia ging, om een vriendin te bezoeken voor twee weken in Bolivia. Echt zo´n superlief verlegen meisje dat, vanaf het moment dat het vliegtuig in de lucht was, in slaap viel. Maar we hadden nog een mini-conversatie gehad op papier, want ze kon wel Engels schrijven, maar niet zo goed spreken. Heb nu een Japanse pleister, dat wilde ze me geven toen ze m´n vleeswond, a.k.a tbc vaccinatie, zag. Heb haar een Nederlanse pleister teruggeven, what a beautifull exhange ghehe.

De huisjes in Houston zijn trouwens wel erg leuk! Vanaf boven in ieder geval. Ze lijken een beetje op de huisjes van l´ Etoille van het spel Hotel, voor de bordspellenkennenden onder ons.
Was heel blij dat ik bij het raampje zat maar er was alleen zee te zien. Maar op een moment deed ik het luikje omhoog en die zonsondergang rode gloed aan de horizon die ik toen zag zal ik niet snel vergeten, heel erg mooi :)

Aangekomen in LIMA, voelde me net zo´n cavia (thanks lois) waarop mensen kunnen gokken door welk poortje hij zal gaan lopen. Want de aankomsthal was groot, met ik denk wel 100 tot 150 peruanen achter hekken, waarvan de helft taxi-chauffeurs waren met naambordjes in de lucht, en iedereen wilde dat jij hun naam was of in ieder geval in zijn taxi zou stappen.
Gelukkig vond ik mijn naam in de lucht en kon ik instappen bij Peruaan meneer Ching, zoals ik me hem vanaf nu herriner, want tijdens ons (spaanse! hij kon geen engels) gesprekje in de taxi door Lima zei hij op alles waar een normaal mens ´ja´ of ´oke´op beantwoord ´CHING!´ Wel aan aardig mannetje verder :)

In het hostel aangekomen werd alles voor mij getild naar mijn kamer boven, en na te hebben gedoucht en mijn tanden 5 minuten te hebben gewassen kon ik lekker naar bed!
Om vervolgens 6 uur later wakker te worden, 6.11 AM, 13.11 in Nederland. Beetje Spaanse tv gekeken, ontbijt gegeten beneden en nu al een tijdje op de computer die hier staat gezeten.
Over 4,5 uur vertrek ik met de bus naar Cajamarca, waar ik ´s ochtends 8 uur aankom, na 14 uur dus. Dan begint mijn journey pas echt.

Nog 10 nachtjes...

Mijn eerste berichtje op 'mijn blog'. Een beetje raar vind ik zoiets schrijven wel, maar een aantal mensen gaven aan dat ze het leuk zouden vinden als ik af en toe iets zou laten horen via een blog oid. Ik neem dat 'af en toe' graag erg letterlijk, zeker met mijn grote hoeveelheid aan discipline.

Maar een van de dingen die ik wilde leren het komende halfjaar was toch wel het krijgen van discipline, dus misschien wordt dit hele blog bijhouden nog iets leuks :)

Over tien dagen vertrek ik dus, op 12 september om 10.00 zal ik opstijgen om via Houston, Texas naar Lima te gaan. Daar aangekomen zal ik een nachtje in een hostel in Lima doorbrengen en de volgende avond de bus naar het noorden nemen, de bergen in, op naar Cajamarca, waar ik het komende halfjaar zal wonen!

Vanaf nu zal ik proberen om regelmatig iets te schrijven over het vrijwilligerswerk dat ik daar ga doen (vnl met kinderen) en misschien ook een beetje over hoe het met mij gaat ;)

Voor iedereen die misschien ongerust is: niet zijn, ik ben in goede handen!