EL VIAJE

Afscheid genomen @ Schiphol en the journey begins.
Voordat ik een leuke scan van mezelf mocht maken moesten er eerst een interview worden afgelegd. Want ja, we vliegen wel naar de United States of America en iedereen wil daarheen om van alles illegaals te doen en dat willen ze graag van te voren al even weten.
Of al mijn bagage van mij was en niemand er zonder dat ik het wist wat had ingestopt? Nee mevrouw. Of ik alles wat ik aan cadeautjes had gekregen wel heel goed had bekeken? Ja mevrouw. Geen vrienden die gekke dingen in hun cadeautjes verstoppen voor ze het geven? Nee mevrouw, zulke gekke vrienden heb ik niet.
Oke. Dan nog een interview over mijn doel van mijn reis, wat ik op het verblijf ging doen, straatnaam van de familie waar ik zou verlijven in Peru blablabla.
Ik had een langere vragenlijst dan de andere mensen, maar ja, ze was vast oprecht geïnteresseerd, zullen we maar zeggen.

Wie zegt trouwens dat vliegtuigvoer altijd vies is? Ik vond het prima hoor. Gewoon wel lekker eigenlijk. Misschien soms rare combinaties in één keer (salade, macaroni, sperziebonen, kipburger, broodje met kaas) maarja, het was lekker.
Goede reclame voor Continental Airlines ;)

Nadat ik ´Something Borrowed´ en ´Pirates of the Carribean, on strangers tides´ had gekeken, besloot mijn tuberculose vaccinatie wond, van álle plaatsen waar hij de afgelopen maand had open kunnen gaan, in het vliegtuig open te springen. Hij kon de druk vast niet aan.
Ik kon niet naar de wc gaan, want was echt zo 1 minuut ervoor nog geweest en dat zou een beetje raar staan als ik dan weer ging, vond ik. Dus heb ik het zelf verzorgd met mijn verbandjes en een lieve stewardess :)

Aangekomen in Houston, Texas op George Bush Airport, vond ik de reis wat minder plesant worden. De medewerkers zijn echt een stuk minder aardig en ook een stuk dommer dan op Schiphol. Ben echt heel vaak de verkeerde kant op gestuurd, zelfs als ik zei dat ik ´in transit´was. Het zijn dan geen ´blokjes´ die je om kunt lopen, maar echt paar honderd meter.
En dat allemaal om al mijn vingerafdrukken en een foto. Ik wens ze er veel plezier mee.
Had ik eindelijk de handbagage check-in gevonden, moest ik mijn schoenen ook uit doen voor die bodyscan. Nou is dat opzich niet erg, maar bergschoenen vallen bij mij niet onder de categorie ´schoenen´...
Bovendien moet je weten dat Houston een temperatuurtje van bijna 30 graden celsius heeft en mijn handbagage dik 10 kilo was en ik het dus best een beetje warm had.

Maar goed, voor zover mijn gezeur over Houston Airport, want vanaf toen werd het chiller.
Na ongeveer 10 minuten gelopen te hebben na de check-in, inclusief TREINreis van terminal E naar C (ja, ik overdrijf niet, airport is huge!), was ik nog nooit zo blij om mini-getinte-mannetjes te zien, want toen wist ik zeker dat het Peruanen waren en ik dus goed zat.

Nog een gesprek gehad met een Amerikaanse man uit Detroit, op zakenreis met vier collega´s en al hun elektronica naar Mexico. Hij werkte bij General Motors, ´daar ging het toch niet goed mee?´ Klopte, maar hij had geluk en z´n baan mogen houden.

Achter mij in het vliegtuig naar Lima zat een Japans meisje dat samen met een precies hetzelfde eruitziend ander Japans meisje naar Bolivia ging, om een vriendin te bezoeken voor twee weken in Bolivia. Echt zo´n superlief verlegen meisje dat, vanaf het moment dat het vliegtuig in de lucht was, in slaap viel. Maar we hadden nog een mini-conversatie gehad op papier, want ze kon wel Engels schrijven, maar niet zo goed spreken. Heb nu een Japanse pleister, dat wilde ze me geven toen ze m´n vleeswond, a.k.a tbc vaccinatie, zag. Heb haar een Nederlanse pleister teruggeven, what a beautifull exhange ghehe.

De huisjes in Houston zijn trouwens wel erg leuk! Vanaf boven in ieder geval. Ze lijken een beetje op de huisjes van l´ Etoille van het spel Hotel, voor de bordspellenkennenden onder ons.
Was heel blij dat ik bij het raampje zat maar er was alleen zee te zien. Maar op een moment deed ik het luikje omhoog en die zonsondergang rode gloed aan de horizon die ik toen zag zal ik niet snel vergeten, heel erg mooi :)

Aangekomen in LIMA, voelde me net zo´n cavia (thanks lois) waarop mensen kunnen gokken door welk poortje hij zal gaan lopen. Want de aankomsthal was groot, met ik denk wel 100 tot 150 peruanen achter hekken, waarvan de helft taxi-chauffeurs waren met naambordjes in de lucht, en iedereen wilde dat jij hun naam was of in ieder geval in zijn taxi zou stappen.
Gelukkig vond ik mijn naam in de lucht en kon ik instappen bij Peruaan meneer Ching, zoals ik me hem vanaf nu herriner, want tijdens ons (spaanse! hij kon geen engels) gesprekje in de taxi door Lima zei hij op alles waar een normaal mens ´ja´ of ´oke´op beantwoord ´CHING!´ Wel aan aardig mannetje verder :)

In het hostel aangekomen werd alles voor mij getild naar mijn kamer boven, en na te hebben gedoucht en mijn tanden 5 minuten te hebben gewassen kon ik lekker naar bed!
Om vervolgens 6 uur later wakker te worden, 6.11 AM, 13.11 in Nederland. Beetje Spaanse tv gekeken, ontbijt gegeten beneden en nu al een tijdje op de computer die hier staat gezeten.
Over 4,5 uur vertrek ik met de bus naar Cajamarca, waar ik ´s ochtends 8 uur aankom, na 14 uur dus. Dan begint mijn journey pas echt.