Sommige mensen die hoorden dat ik 15 uur in een bus moest zitten van Lima naar Cajamarca trokken een gezicht alsof dat toch wel het einde van de wereld was. Het beeld dat bij hen op kwam was een bus vol met een paar peruanen en toch vooral alleen maar tokkende kippen, misschien ook een paar jankende babies erbij en daar zit je dan.
Nou kan ik je dolblij vertellen: niets in minder waar. Op 1 irritant huilend 2-jarig verwend meisje na heb ik nog nooit zo'n fijne busreis gehad en voor het eerst in mijn leven in een bus geslapen terwijl ik eigenlijk toch wel op een stoel zat. Jaaa voor de mensen die mij goed kennen weten dat ik insomnia krijg op het moment dat ik een bus betreed, dus nee geen slechte woorden voor Transportes Linea, heb nog lekkerder geslapen dan in het vliegtuig (:
Goed, ik moet het natuurlijk een beetje overdrijven over die heerlijke stoelen, feit was wel dat ik op z'n zachts gezegd kapot was om half acht 's morgens, toen ik 14 september aankwam. Weeer bestookt door van die enge mannetjes die als enige engelse woord 'taxi taxiiiiii??!!!' kennen, logisch, aangezien dat in het spaans ook gewoon taxi is. Gelukkig werd ik opgehaald door Ger en Froukje met hun jeep, en later kwamen Wilfredo en Judith met de mototaxi ook aan (zo'n mini taxi op 3 wielen, maar 'een heeel goed en handig vervoersmiddel', aldus de familie Prakken. Voor 2 sol brengen ze je overal in de stad.
Aangekomen bij het huis van Ger en Froukje liep ik de trap op naar boven en zag ik mijn kamer en balkon. Groter dan mijn eigen kamer thuis en het balkon is zo mooi en groot! Hele mooie planten erop en in de verte een berg als uitzicht, wat wil je nog meer?
Na het ontbijt met zelfgebakken brood van Froukje, stuurden ze me 'even' naar bed als powernap, omdat we om 11 uur naar de school zouden gaan waar ik zal gaan helpen.
Half een werd ik wakker, niet wakker geworden door Judith, die blijkbaar op m'n deur had gebonst en me had geroepen, maar ik had het niet gehoord.
Had ze mijn deur maar open gemaakt, want na het heerlijke warme middag eten gingen we alsnog om half 4 naar de school, waar ze me vertelden dat alle kinderen 's morgens om 11 uur hadden klaargestaan om mij te verwelkomen en dingen hadden voorbereid om aan mij te laten zien. Sowieso vertelde ze mij dat de hele school al sinds een maand iedere dag voor mij had gebeden; dat ik goed zou aankomen en dat ze zo dankbaar waren dat ik zou komen! Ik voelde me echt heel schuldig, maar volgens de directrice was dat nergens voor nodig, omdat ze het begrepen dat ik moe was enz. Toch voel ik me nu, na 2 dagen, nog steeds schuldig. Maar als ik volgende week maandag (de kinderen hebben nu vakantie voor een week) word geintroduceerd aan alle kinderen zullen ze het alsnog doen, wordt een minifeestje, alsdus de directrice, hieronder rechts op de foto. Ben benieuwd!
Van de kinderen op de rechterfoto kreeg ik dat roze briefje waarop staat: Dankjewel voor je hulp, wij zijn de vrienden van 5 jaar. Dat God je mag zegenen. Wat een POEPIES!
Ze dragen 's middags een vrijetijds outfit en 's morgens een uniform. Ik kreeg ook gelijk een vrijetijdsoutfit! Van het shirtje en jasje had ik maat S maar de broek was 3,5 cm te klein volgens de directrice, dus ging ze 'm naar de fabrikant opsturen om hem langer te maken! Ze stond erop, dusja, dan moet het maar.
Mijn lengte was toch wel HET onderwerp van gesprek. Bij groep zeven was dat ongeveer de grootste vraag: 'Senorita, hoe kom jij zo lang, hihihihihi?!' 'Door gewoon mijn bord op te eten en melk te drinken', dacht ik. Zo zie ik het ook. We zijn in Nederland niet voor niets kaasland en dan gelijk de langste mensen van de wereld, 1 en 1 is twee hoor. Maar de juffrouw vertelde al 'que toda la gente en Holanda son muy alta' en toen vonden ze het alweer minder interessant.
Over gezond eten gesproken, 's avonds hadden Judith en ik voor iedereen een broodje gezond gemaakt, met sla, tomaat, komkommer en een gebakken eitje. De vriend van Ger, een miniPeruaan zoals ze hier bijna allemaal mini zijn, haalde gewoon de komkommer en de tomaat eraf, de sla had hij niet gezien, anders had hij die er ook vast uitgehaald. Wat ze niet lekker vinden, eten ze niet. Lijken wel verwende Nederlandse kinderen!
Gister mocht ik met Ger mee naar de campo, het binnenland, om aan de mensen daar een Jezusfilm te laten zien. De mensen hadden nog nooit een film gezien! Voor de mensen waarmee ik naar Oekraine ben geweest, denk even aan de geur van de Gipsy's en je begrijpt hoe zij ruiken. Maar ze zijn zoveel liever en netter dan de Gipsy's. Toen ik de apparatuur in de auto ging zetten nadat de film was afgelopen deed ik elke keer als ik het gebouwtje weer inliep om een nieuwe tas te pakken de achterklep dicht en de
auto op slot. Was dus echt helemaal niet nodig want zij stelen het helemaal niet! Op school hadden ze ook gevonden voorwerpen, geld brengen ze gewoon terug! Nou, zelfs in Nederland zouden mensen dat
gewoon houden als ze het vinden. Dus zo achterdochtig hoef ik hier gelukkig niet te zijn. Het ligt er wel aan waar en door wie je bent opgevoed. In Lima is het op dit moment wel echt heel erg gevaarlijk en dat is hier ook steeds op het nieuws, ze gaan er nu jonge vrijwillige agenten opleiden zodat zij de politie een beetje kunnenhelpen. Maar, vertelde Froukje me, die bendes kunnen bestaan doordat de politie corrupt is. Ben blij dat ik in Cajamarca woon.
Ger vertelde me ook dat als er hier verkiezingen zijn, je wordt gedwongen om te stemmen. Als je toch niet stemt, krijg je een boete. Maar voor sommige mensen is het kostgeld van het reizen naar je geboorteplaats om te stemmen veel meer dan die boete, dus betalen ze gewoon gelijk die boete. Tsjaah, zo kan het ook.
Vandaag, 16 september, heb ik een rustige dag, even naar La casa de Biblia geweest om materiaal te halen voor het jeugdleidersweekend volgende week, dat Judith organiseert. Daarna naar een door Nederlanders opgericht koffiehuis met hostel, om een lekkere bananencappuchino te drinken. Ik moet toch acclimatiseren en even rustig aan doen, vinden jullie ook niet? Hihi. Nee ik merk wel dat hier, op 2800 meter hoogte, alles meer energie kost om te doen dan in Nederland. Toen we gister bijvoorbeeld naar de campo gingen, weer honderd meter hoger, en er naast mij een jongetje zat dat de film niet zo goed kon zien en ik hem dus even op schoot nam, kostte het me gewoon moeite om dat jongetje op te tillen! HALLOOOO what's wrong with me zou je denken, nou was het jongetje wel iets te gordo (for u chan hihi) voor z'n leeftijd, normalitair heb ik geen moeite met kleine kindjes optillen.
Wat wel positief is; ik eet hier bijna geen snoep oid. Wat ze 's middags eten is gewoon echt een hele grote maaltijd en dan hoef ik de rest van de middag niets meer. 's Avonds eet ik nog een broodje en that's it. Dus, mocht je zoiets hebben van; ik zou wel wat kilotjes kwijt willen; come and visit me in Cajamarca! Me gusta esto!
Adios, Pauline
P.s Voor meer foto's, kijk aub even op mijn facebookpagina.
Hey Pauline, gaaf hoor van je dat je bent gegaan en je hebt een super manier van schrijven! Maakt het een stuk leuker om een blog te lezen :-D Succes daar! En idd a Dios :-)
BeantwoordenVerwijderenHey Pau,
BeantwoordenVerwijderensuper leuk om je verhalen te lezen. zie het helemaal voor me.
liefs Rieke
@Ikkuh... ik weet niet wie je bent maar bedankt voor je reactie!
BeantwoordenVerwijderen@Rieke, Ger was heel blij met de rookworst! :D
Heel leuk om je blog te lezen. Ik heb geen afscheid meer van je kunnen nemen. Maar gelukkig heb ik je een paar weken geleden wel gesproken.
BeantwoordenVerwijderenBlij te horen dat je een goede reis had en een fijne ontvangst en start.
Veel liefs Miranda