´Bien venida Paulinaaaaa!´

Dames en heren, daar ben ik weer!

Wees niet geschokt als ik even wit terugkom als dat ik heen ben gegaan, vanaf vorige week zijn de zon en ik geen vrienden meer. ´Wáárom niet? Jullie waren altijd beste vriendjes!´, hoor ik je denken. Ik zal het uitleggen.

Het begon allemaal op een hele zonnige donderdagmorgen, de datum was 22 september. Op die dag liep Pauline naar het Plaza van Cajamarca (zie foto rechts). Toen zij daar om 10 uur aankwam, was er nog geen Judith te zien (en het zoeken naar Judith is geen moeilijke taak, een blonde blanke lange vrouw tussen allemaal zwartharige bruinhuidige zeer korte mensen) en besloot zij daarom even in het parkje te wachten. Intussen liepen er acht verschillende groepen van scholen langs het Plein, in school- of legeruniform, marcherend met dikke truien in de brandende zon, alsof hun leven ervan af hing. Het leek een beetje op van die marcherende mannetjes zoals bij de wisseling van de wacht voor koninklijke paleizen, of bij carnaval oid, maar hier doen ze dat iedere week. Goed voor het nationalisme.

Ik heb ze uitgelachen, kon het echt niet laten.

Twintig minuten later kwam Judith en liepen we samen verder naar boven, om de Santa Apolonia te beklimmen, zoals je hier links kunt zien. Over het algemeen zijn bergen en Pauline geen vijanden, maar dit was toch wel andere koek. Ik begon werkelijk aan mijn conditie te twijfelen, was helemaal uitgeput. Cajamarca ligt op 2800 m. boven zeeniveau. Om te komen op de plaats waar die foto is gemaakt moet men ook nog een stuk trapjes lopen, dus toen ik eenmaal op de plaats van de kapel was aangekomen, was ik, op z´n zachtst gezegd, niet zo lekker.

Toen ik eenmaal weer thuis kwam, ben ik op de bank gaan liggen en verder hoefde ik niets meer die dag. Ik ben naar bed gegaan en na een halfuur kwam Froukje me vertellen dat ik voortaan niet meer in de zon mocht zonder haar sombrero. Ik had namelijk een zonnesteek opgelopen. Heb daarna tot en met zondag vrijwel niets gegeten, was lekker misselijk al die tijd en wenste voor eventjes dat mijn moeder er was. Daar ik liever toch geen sombrero draag, moest ik tot de conclusie komen dat de zon en ik vanaf nu geen vriendjes meer zijn. Geluk bij een ongeluk, vanaf 12 uur ´s middags wordt het hier bewolkt en later gaat het ook regenen en om 18.00 is het pikdonker. Neee, jaloers op het weer hier hoef je niet te zijn hoor!

Oke, genoeg daarover, het weekend voor de jeugdleiders van de campo was hartstikke leuk! Vrijdagavond kon ik er dan nog niet heen, maar zaterdag vanaf 7 uur ´s ochtends tot 11 uur ´s avonds hebben we een hele leuke dag met de jeugdleiders gehad, nieuwe spelletjes geleerd van de jeugdleiders van Sucre en veel toneel gedaan ´s middags. Maar er moest natuurlijk ook geleerd en onderwezen worden door Judith, Wilfredo en Ger. Zodat de jeugdleiders, wanneer ze terugkeren naar hun dorpen, weer een tijd voor uit kunnen met nieuwe ideeën over het oplossen van problemen en met nieuw materiaal voor de jeugd.

Zondagmiddag, na ze te hebben uitgezwaaid, op naar huis voor een siësta van een uur en toen naar een concert van Annette Moreno, een in Zuid-Amerika heel bekende christelijke zangeres uit Mexico. Het begon te regenen, maar dat maakte voor niemand wat uit, zelfs niet voor de zangeres, die schreeuwde dat ze nat wilde worden met haar publiek, d´r make-up was helemaal uitgelopen en de microfoon deed op een gegeven moment een beeetje raar, maar dat maakte voor niemand wat uit. En ook al verstond ik vrij weinig van wat ze zong vond ik het superleuk om een keer mee te maken!

Maandagochtend, 6.30, mijn eerste schooldag! Om half 8 werd ik verwacht en om 8 uur begonnen de leerlingen de week met natuurlijk het zingen van het volkslied van Peru en van Cajamarca. Zelfs de jongste kindjes zingen dan uit volle borst mee. Zo leuk om te zien!

Aan de klassen waar ik Engels aan ga geven voorgesteld, ze waren allemaal nog wat verlegen maar later op de dag durfden ze gelukkig al veel meer. Ik mocht van Marleny, de lerares Engels rechts vooraan op de foto, eigenlijk alles doen! Ze hebben heel veel problemen met het uitspreken van het engels. In het spaans spreek je de ´v´ in een woord uit als een ´b´, dus voor de leerlingen is ´to live´, ´to lyb´. Overigens is het voor Peruanen gewoon om, wanneer ze een woord zien, er één of meerdere letters aan toe te voegen of weg te laten. Dit doen ze met Spaanse, Engelse maar ook Nederlands woorden. Dus toen ze wilden leren om aardappel te zeggen en ik heel rustig en zo duidelijk mogelijk ´aaaaarddddddappellll´ zei, maakten de leerlingen er gewoon steeds ´aars apple´ van. En ja, dan gaat het fout.
Maar voor de rest willen ze wel graag leren, vooral de oudere kinderen doen erg hun best. Heb gisteren de ´present continuous´ uitgelegd. Nooit gedacht dat ik dat na de brugklas ooit opnieuw zou zien! Maar ik vind het lesgeven echt heel leuk, kijk alweer uit naar morgen!

Maandagmiddag was er ook nog een meeting georganiseerd voor mij om al mijn 25 nieuwe collega´s te ontmoeten. Ben duidelijk de jongste maar iedereen is heel erg aardig en ze willen allemaal graag engels leren. De enige waar ik echt mee kan praten is dus Marleny, er is nog wel één andere engelse lerares, Meche, maar zij geeft de lagere klassen Engels, ze kan het zelf ook niet zo goed. Je krijgt hier al Engels vanaf je 4e (!) jaar, dan leer je in Nederland een kwast vast houden! Maarja, ieder land z´n eigen educatie, denk ik maar.

Van Marleny krijg ik ook Spaanse les, heb al allerlei boeken gekregen met alle grammatica erin en het spaans spreken gaat steeds beter. Gelukkig maar, want de kinderen praten gewoon tegen je aan alsof Spaans ook jouw eerste taal is en ze zijn toch wel beledigd als je ze dan niet hebt begrepen. Tot nu toe heeft het ´ja´ knikken op dingen die ik niet begreep nog geen erge gevolgen gehad, maar ik hoop toch spoedig een aardig woordje mee te kunnen praten, is wel zo leuk!

Volgende week is er een leidersconferentie van een week hier in Cajamarca, georganiseerd door Ger en Froukje. Ik zal hen dan ook helpen, en iets minder op school kunnen lesgeven. Ger en Froukje gaan 17 oktober voor 2,5 maand met verlof naar Nederland en dat vind ik niet zo leuk, wel voor hen, maar ik ben dan alleen in hun huis (oke, de hond Caleb will protect me). Ik moet dagelijks lachen om Froukje, er was mij door een zekere Rieke verteld dat ze heel nuchter was, maar dit is ze echt niet! Ben hier pas twee weken en heb haar nu al op zoveel niet nuchtere reacties op situaties betrapt dat ik er al een boekje over kan schrijven.

Nee hoor, Ger&Froukje en Judith&Wilfredo ook, zijn hele lieve en aardige mensen en ik vind het echt een voorrecht dat ik bij hen mag wonen en hen mag helpen de komende tijd!