De mensen in de kerk zijn heel vriendelijk en ik ga graag naar de jeugd op zaterdagavond. Ger en Froukje zijn de afgelopen maand als vervangingsouders voor mij geweest en zij hebben deze rol erg goed ingevuld, kan ik zeggen. Ook Judith, de dochter van Ger en Froukje, die, net als mijn zus, ook zwanger is, speelt de rol van vervangingszus erg goed en haar man, Wilfredo, is ook erg aardig. Kortom; over de mensen in mijn directe omgeving niets te klagen.
Maar natuurlijk zijn er hier ook dingen waarvan ik echt denk: O K D A N, doen jullie dat lekker zo?!!! Ik zal eens een paar voorbeelden noemen, op willekeurige volgorde.
- Vorige week maandag was Josué, het zoontje van de promotora van de school, jarig. Die ochtend was miss Marleny, de Engelse lerares, ziek. Ik zou eigenlijk met miss Meche meelopen maar daar de kinderen toch wel Engels moesten krijgen, mocht ik alleen voor de klas gaan staan bij 5th en 6th grade. Heb dus al echt ervaren hoe het is om voor de klas te staan en bij deze bied ik dan ook mijn excuses aan aan alle leraren en leraressen van Stanislas College Westplantsoen te Delft die mij gehad hebben in de les, terwijl ik bezig was met mijn telefoon in plaats van het opgegeven werk. Ik weet nu hoe vervelend het is als kinderen met hun telefoon zitten te spelen en je hen vraagt of ze hun telefoon weg willen leggen en zij zeggen dat ze bezig zijn met hun werk, dan is dat gewoon gemeen naar de juf toe. Ik heb de meisjes in kwestie even duidelijk gemaakt hoe zeer ik het op prijs stelde dat ze tegen mij logen en sindsdien kijken ze me alle drie iedere dag poeslief aan. De rest van de kinderen op de school doen dat terwijl ze het menen, eerlijk waar, de meesten zijn echt schatjes, ze gedragen zich veel netter en zijn meer beleefd dan Nederlandse kinderen, dat moet toch wel gezegd worden.
Maar goed, Josué, de jarige dus, nadat ik had gevraagd of hij al iets had gekregen, vertelde hij dat hij 's morgens was begroet door zijn broer terwijl deze een ei over zijn hoofd splashte. (Leo en/of Frank, ik weet dat jullie mijn blog lezen met Google Translator, dus bij deze, dat is niet normaal!). Toen ik daar nogal geschokt op reageerde vertelde hij dat dat heel normaal was in Peru, het was een grap en traditie! Terwijl ik nog steeds geen ene logica kon vinden tussen het ' jarig zijn, verwend worden' en 'een ei op je hoofd gesplasht krijgen', vertelde ik dat dat in Nederland toch echt heel raar gevonden zou worden. Maar de klas vond het alles behalve raar, en ze vroegen of ze alsjeblieft ook een ei op het hoofd van Josué mochten gooien. Nadat ik die vraag aangehoord had en de leerlingen een blik gaf alsof ze toch wel van een andere planeet gekomen waren, kwam Josué naar me toe, op z'n knieen ging hij zitten, terwijl hij vroeg of zijn klasgenoten alsjeblieft een ei op zijn hoofd mochten gooien. Ik snapte het echt totáál niet, ik zou waarschijnlijk gaan huilen als kind zijnde wanneer iemand een ei op mijn hoofd gooide, en al helemaal op mijn eigen verjaardag. Heb het dan ook niet toegelaten, de kinderen waren erg teleurgesteld. Als troost vertelde ik dat ze het van mij best mochten doen, als ze dat zo graag wilden, maar niet waar ik bij was. Volgens mij konden ze daar wel mee leven.
- Dat was rare actie nummer 1. Een dag later, toen ik mijn moeder een kaartje wilde sturen voor haar verjaardag, werd ik ook verrast door de manier waarop dat hier gaat. Allereerst zou 'een brievenbus' hier in het uitvindingenboekje van Peru komen te staan. Brievenbussen hebben ze hier niet. Om een kaartje te versturen moet je altijd naar het postkantoor. Hoe je daar anderhalfuur over kunt doen, zal ik je nu vertellen:
Het lopen, of liever gezegd, het vinden (alles lijkt hier op elkaar aangezien het allemaal gelijkvormige blokken zijn met huizen) naar/van het postkantoor duurde heen 20 minuten en terug dan 15 minuten. Maar het langste was ik toch wel in het postkantoor zelf. Ik had een grote envelop (ja mama, voor een grote kaart heb je een grote envelop nodig hihi) die geen ' likrand' oid had, en ik daar dus met lijm heb dichtgeplakt. Toen ik daar aankwam legde de mevrouw achter de balie de envelop op de weegschaal, 125 gram woog hij. Nadat ze ging opzoeken op een lijst met heel veel landen welk nummer ze moest hebben voor Nederland, gaf ze mij een papier waarop ik even wat gegevens moest invullen. Mijn naam, mijn geboortedatum, de datum van die dag, erkenning dat ik niets gevaarlijks van plan was te transporteren, en last but not least, mijn paspoort nummer. Die had ik natuurlijk niet bij me, omdat ik niet wist dat ik die nodig zou hebben om een kaartje te versturen! Ik vroeg dan ook of het erg was dat ik die niet had. Ja, dat was erg. Froukje gebeld of ze boven op mijn kamer mijn paspoort wilde opzoeken om het nummer door te geven, 5 minuten later had ik het nummer en dacht ik er van af te zijn. Maar nee, de mevrouw achter de balie kon het nummer dat ze nodig had voor NL op de lijst met heel veel landen niet vinden, en besloot het met de computer te proberen. Een typcursus voor de mevrouw in kwestie was geen slecht idee geweest, maar, geduldig als ik was, bleef ik keurig staan wachten tot ik kon betalen. Nadat mevrouw het adres in NL had ingevoerd in de computer, was mijn naam aan de beurt. En daar raakte mijn geduld op. Het enige wat mevrouw hoefde te doen was ' Pauline Grim' OVER te typen van het blad waar ik het drie keer had op moeten schrijven. Maar dat was echt te veel gevraagd voor mevrouw. Verder dan 'Pa' kwam ze niet, want daarna werd het in plaats van een´u´ eerst een 'i', toen een 'e', toen een 'o', vervolgens een 'y' en nadat ik het toetsenbord van mevrouw had overgenomen kwam er eindelijk een 'u' te staan. Zo mevrouw, dat was moeilijk he! Een 'u' overtypen! De frustraties komen er weer uit als ik het schrijf. Ik bleef maar zeggen, 'nee mevrouw, er staat een 'u' ! Maar het mocht niet aankomen.
Nadat het typverhaal ook klaar was, begon het wegen opnieuw, en na de tijd dat de envelop op haar bureau had gelegen was het natuurlijk ook zwaarder geworden, heel logisch, en woog de envelop 170 gram. Ik had geen eens zin om er iets van te zeggen. Mijn vingerafdruk was uiteraard ook nog nodig om het document te bezegelen, ze wees duidelijk mijn linkerhand aan, maar nadat ik mijn linkerwijsvinger in de inkt had gestoken was het toch mijn rechterwijsvinger die ze nodig had. En dit alles kostte mij 38.70 soles, omgerekend 10 euro. Alsjeblieft mama, je kaartje, happy birthday! Stuur je er gauw nog een hoor!
Achteraf bleek dat mevrouw achter de balie mij zag en dacht, de envelop die zij wil sturen moet vast aangetekend zijn, zodat ze zeker weet dat hij aankomt! Als je hier iets aangetekend verstuurd, ben je juist minder zeker van de aankomst, omdat de controlleurs dan denken dat het iets heel belangrijks is, waarop ze de envelop openmaken en je dus niet weet of het wel allemaal aankomt. Het duurt zo'n twee weken voordat het is aangekomen, laten we hopen dat al de moeite niet voor niets is geweest :) Dit is dus waarschijnlijk de procedure voor een aangetekende brief en bij gewone post zou ´t helemaal niet zo moeilijk gaan... volgende keer beter hopen we maar.
- Iets anders wat ik hier totaal niet begrijp is het volgende. Een paar weken geleden is in het voetbalstadion van Lima een jongen van 8 meter hoog naar beneden gegooid, door, zoals wij hier zouden zeggen 'hooligans'. De jongen in kwestie kwam uit een rijke familie in Lima en dit nieuws werd daarom ook uitgebreid verteld. Het nieuws is hier niet, zoals in NL, zo kort en duidelijk mogelijk, omdat uitzendtijd geld kost en mensen er wel bij moeten blijven, maar ze laten hier graag de beelden die ze hebben twee, drie keer zien, en dan de laatste keer in slowmooootion, zodat de mensen thuis goed kunnen zieeeeeeen hoe het is gegaaaaaan. Van de val van de jongen zijn geen beelden, van alle camera's die in het stadion hingen, deed eentje het maar en die heeft dat net niet kunnen filmen. Maar van de mannen die zijn opgepakt als daders zijn wel beelden, je komt hier als dader met foto en volle naam gewoon op tv. Over schending van privacy gesproken.
Drie dagen na de dood van de jongen was hij eigenlijk jarig, en nu komt het, zijn familie en vrienden ging die verjaardag gewoon vieren! Gewoon zoals je een verjaardag viert! Ik snapte daar echt helemaal niets van en vond het eigenlijk ook niet echt kunnen. Voor de grap zei ik, op de 5e dag na de dood van de jongen, dat als ze nu weer beelden lieten zien van de verjaardagvierende familie en vrienden van de jongen, ik de tv in elkaar zou rammen. Waarop Froukje heel droog zei: 'Dan kunnen we een platte tv kopen op Pauline's kosten!', waarop Ger vroeg: 'Wat is een platte tv?' Ger houdt meer van boeken.
Het nieuws van vandaag gaat nog steeds over die moord, de daders zeggen dat hij gewoon zijn evenwicht verloor, maar ze hebben ook al geprobeerd om iemand om te kopen zodat hij zou zeggen dat hij de dader was. En dan te bedenken dat op diezelfde dag van de moord, op een staatsschool in het binnenland van Peru, 200 kinderen vergiftigd waren door besmet voedsel wat door de staat wordt verstrekt aan de scholen en er drie door stierven, en dat dat nieuws misschien een paar dagen in het nieuws is geweest, ongeveer 5 minuten per dag en altijd na het nieuws over de vermoorde jongen in Lima. Het eten wat ze op de school hadden gekregen was perongeluk in aanraking gekomen met rattengif in de opslag ervan.
Het kan allemaal.
Om nou Peru en zijn gewoontes helemaal belachelijk te maken schrijf ik dit natuurlijk ook niet. Wanneer Peruanen naar NL zouden komen zullen ze ook vast heel veel dingen die wij als volkomen normaal beschouwen, heel raar vinden en ook afkeuren. Ik moet er nog gewoon een beetje aan wennen. Als je op vakantie gaat naar een land, kan je natuurlijk zeggen dat je er geweest bent, je hebt alle toeristische dingen bekeken en veel foto's gemaakt. Maar als je eenmaal echt in een ander land woont, leer je ook wat de normen en waarden van de bevolking zijn. Dat was voor mij echt wel even wennen. Maar ik geloof ook wel dat dit een hele goede ervaring is, om, zoals Froukje ook zegt, als je thuis komt alle voorbijkomende situaties te kunnen relativeren (alles is relatief he broer;) ) en een kleine cultuurshock zal ik ook nog wel krijgen als ik in november en december Oxamarca en Sucre ga bezoeken, de campo dus.
Het kan allemaal.
Om nou Peru en zijn gewoontes helemaal belachelijk te maken schrijf ik dit natuurlijk ook niet. Wanneer Peruanen naar NL zouden komen zullen ze ook vast heel veel dingen die wij als volkomen normaal beschouwen, heel raar vinden en ook afkeuren. Ik moet er nog gewoon een beetje aan wennen. Als je op vakantie gaat naar een land, kan je natuurlijk zeggen dat je er geweest bent, je hebt alle toeristische dingen bekeken en veel foto's gemaakt. Maar als je eenmaal echt in een ander land woont, leer je ook wat de normen en waarden van de bevolking zijn. Dat was voor mij echt wel even wennen. Maar ik geloof ook wel dat dit een hele goede ervaring is, om, zoals Froukje ook zegt, als je thuis komt alle voorbijkomende situaties te kunnen relativeren (alles is relatief he broer;) ) en een kleine cultuurshock zal ik ook nog wel krijgen als ik in november en december Oxamarca en Sucre ga bezoeken, de campo dus.
Over de campo gesproken, vorige week was de conferentie die Ger en Froukje organiseren voor de kerkleiders van kerken in de campo. Met ongeveer 25 man kwamen ze, uit verschillende dorpjes in de omgeving van Celendin, om van maandagavond tot vrijdagmiddag te vergaderen, begeleid te worden en les te krijgen in leiderschap, het geven van bijbelstudies en het leren oplossen van problemen. Meer over de conferentie kunt u vinden op www.gerenfroukje.blogspot.com
Ik had al verteld dat mensen hier elkaar begroeten met een zoen op de wang. Froukje was wel van plan het me te vertellen, maar vergat het uiteindelijk: Mensen van de campo begroeten elkaar niet met een zoen op de wang, maar gewoon met een schouderklopje. Ze zijn wat meer verlegen en daarom is afstand houden iets meer gepast.
Ik had al verteld dat mensen hier elkaar begroeten met een zoen op de wang. Froukje was wel van plan het me te vertellen, maar vergat het uiteindelijk: Mensen van de campo begroeten elkaar niet met een zoen op de wang, maar gewoon met een schouderklopje. Ze zijn wat meer verlegen en daarom is afstand houden iets meer gepast.
Pauline wist dat natuurlijk niet en dacht, wel opgevoed door de familie Prakken, bij de begroeting van de mannen iedereen gewoon een zoen op de wang te geven (het is meer wang tegen wang, het gaat om het idee). Nou, 'die zoenen' bleven dus ' hangen ' in de lucht want de mannen staken hun arm wel uit om mij te begroeten maar daar bleef het dan ook bij.
Maar een heel klein beetje awkward voor mij (lees dat aub als een sarcastische opmerking) en heel raar voor de mensen van de campo.
Weer een ervaring rijker, zullen we maar zeggen!
Maar een heel klein beetje awkward voor mij (lees dat aub als een sarcastische opmerking) en heel raar voor de mensen van de campo.
Weer een ervaring rijker, zullen we maar zeggen!
De conferentie duurde dus een midweek en ik heb Judith geholpen als assistente tijdens activiteiten, maar ik was vooral in de keuken, Melchora en Sandra aan het helpen met koken en serveren. Vond ik erg leuk om te doen! Koken voor in totaal 30 mensen is toch wel wat anders dan voor zes, heb nog meer respect gekregen voor Melchora, uiteindelijk deed zij het echte kookwerk en het eten was heerlijk, de hele week!
Die dag erna, zaterdagochtend 6.15 opstaan, om 2 uur te rijden en een halfuur te lopen door de bergen naar de zondagsschool van het dorpje San Lucas. Hele mooie rit, hou echt heel veel van de bergen (werd daarom ook een beetje boos toen we langs de mijnen reden en ik zag hoe zij de bergen kaal maakten) en heb veel mooie foto's kunnen nemen. Als je/u die wilt zien, kijk dan alstublieft even op mijn facebook pagina, daar staan er een aantal op.
In San Lucas gingen we een film over het leven van Jezus laten zien, voor kinderen. Die kinderen moeten vaak een uur of meer lopen om naar school of de zondagsschool te kunnen komen, daar heb ik erg veel respect voor.
Ze waren heel dankbaar voor het eten en de film, mooi om te zien!
Voor een betere beschrijving + foto´s raad ik u allen aan om vooral op de volgende link te klikken: http://judithprakken.blogspot.com/2011/10/film-draaien-in-een-hele-uitdaging.html
In San Lucas gingen we een film over het leven van Jezus laten zien, voor kinderen. Die kinderen moeten vaak een uur of meer lopen om naar school of de zondagsschool te kunnen komen, daar heb ik erg veel respect voor.
Ze waren heel dankbaar voor het eten en de film, mooi om te zien!
Voor een betere beschrijving + foto´s raad ik u allen aan om vooral op de volgende link te klikken: http://judithprakken.blogspot.com/2011/10/film-draaien-in-een-hele-uitdaging.html
Het is nu inmiddels donderdag en mijn week meelopen met de Engelse lerares miss Meche is dus afgelopen, morgenochtend vroeg met Froukje mee naar markt. Na twee weken school ben ik dus wel zeker van mijn besluit dat ik vanaf volgende week met miss Marleny mee wil lopen. Zij doet de oudere kinderen (van acht tot 12 jaar) en met hen kun je gewoon beter communiceren en is het dus, vind ik, leuker om aan les te geven. Je krijgt bij de oudere kinderen meer het idee dat ze er wat van opsteken dan bij die kleine kindjes.
Bijvoorbeeld, gister hadden we de kinderen van 3 (!) jaar oud, een uur lang Engels. Wat kun je doen in een uur? Het woord PURPLE aanleren. Ja. Dat is de conclusie na daar een uur te zijn geweest. Je begint met allemaal paarse voorwerpen te laten zien, waarop ze allemaal schreeuwen dat het Morado is, dat klopt, maar nu in het Engels graag? Oh. Dan valt het stil, maar na een paar keer oefenen weten ze het wel, purple. Maar aangezien spaanstalige mensen de ´u´ klank niet kennen en dus ook niet kunnen uitspreken, wordt dat POERPEL. En zo bleef het een uur lang. Dan een aantal spelletjes doen, een kleurplaat met druiven die ze paars in moesten kleuren, nog een paar keer ´Poerpel´ zeggen en het uur is om. Uiteindelijk ben ik bang dat ze het nu al niet meer weten, een dag later, wat ook niet heel raar is.
De dag ervoor, dinsdag, hadden de kinderen van 7 jaar een examen. Een onderdeel was klokkijken, er waren vier klokken die elk op 4 uur stonden (heel logisch) en daar moesten ze dan onderschrijven: ´it´s four o´clock´. Niet heel moeilijk zou je zeggen, maar dan moet je niet vergeten dat de kinderen slechts 7 jaar zijn en sommige nog niet eens kunnen klokkijken, laat staan dit te zeggen in een andere taal.
Begrijp me niet verkeerd, toen ik in Nederland voor het eerst hoorde dat er basisscholen waren die kinderen met vier jaar al Engels leerden, vond ik dat echt goed klinken en dacht ik dat ze dat op elke school wel mochten invoeren. Maar er is een groot verschil tussen Nederland en hier, behalve Brazilie is zowat heel Zuid-Amerika spaanstalig en is de noodzaak tot het leren van een andere taal er gewoon veel minder. Als je hier een film kijkt is het bijna altijd Spaans gesproken, ook al is het oorspronkelijk Engels, bijna alles wordt nagesynchroniseerd. In Nederland kunnen kinderen heel vaak al heel wat Engels voor ze het op school krijgen, gewoon door films e.d. Maar dat is hier dus duidelijk niet het geval.
Bijvoorbeeld, gister hadden we de kinderen van 3 (!) jaar oud, een uur lang Engels. Wat kun je doen in een uur? Het woord PURPLE aanleren. Ja. Dat is de conclusie na daar een uur te zijn geweest. Je begint met allemaal paarse voorwerpen te laten zien, waarop ze allemaal schreeuwen dat het Morado is, dat klopt, maar nu in het Engels graag? Oh. Dan valt het stil, maar na een paar keer oefenen weten ze het wel, purple. Maar aangezien spaanstalige mensen de ´u´ klank niet kennen en dus ook niet kunnen uitspreken, wordt dat POERPEL. En zo bleef het een uur lang. Dan een aantal spelletjes doen, een kleurplaat met druiven die ze paars in moesten kleuren, nog een paar keer ´Poerpel´ zeggen en het uur is om. Uiteindelijk ben ik bang dat ze het nu al niet meer weten, een dag later, wat ook niet heel raar is.
De dag ervoor, dinsdag, hadden de kinderen van 7 jaar een examen. Een onderdeel was klokkijken, er waren vier klokken die elk op 4 uur stonden (heel logisch) en daar moesten ze dan onderschrijven: ´it´s four o´clock´. Niet heel moeilijk zou je zeggen, maar dan moet je niet vergeten dat de kinderen slechts 7 jaar zijn en sommige nog niet eens kunnen klokkijken, laat staan dit te zeggen in een andere taal.
Begrijp me niet verkeerd, toen ik in Nederland voor het eerst hoorde dat er basisscholen waren die kinderen met vier jaar al Engels leerden, vond ik dat echt goed klinken en dacht ik dat ze dat op elke school wel mochten invoeren. Maar er is een groot verschil tussen Nederland en hier, behalve Brazilie is zowat heel Zuid-Amerika spaanstalig en is de noodzaak tot het leren van een andere taal er gewoon veel minder. Als je hier een film kijkt is het bijna altijd Spaans gesproken, ook al is het oorspronkelijk Engels, bijna alles wordt nagesynchroniseerd. In Nederland kunnen kinderen heel vaak al heel wat Engels voor ze het op school krijgen, gewoon door films e.d. Maar dat is hier dus duidelijk niet het geval.
Gisteravond nog gevolleybald op de gymplaats van de school met de jeugd van de kerk, voelde me schuldig toen ik 18.33 aankwam en dus 3 minuten te laat zou was, om 19.45 werd het net opgehangen en om 20.15 waren we pas met z´n 12en. Peruaanse tijden hier!
Maar het was heel gezellig, heb weer lekker mijn sport uitgeoefend en kan dat vanaf nu iedere woensdagavond doen!
Volgens Froukje is het verhaal te lang en moet ik iedere week een blog schrijven, anders hebben mensen geen zin meer om het te lezen als ze op de helft zijn. Dus ik stop maar, tot de volgende keer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten